خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل بازخوانی حیات علمی علامه میر حامد حسین هندی

دانلود و استفاده از فایل پاورپوینت کامل بازخوانی حیات علمی علامه میر حامد حسین هندی – تجربه‌ای بی‌نظیر در ارائه!

پاورپوینتی شیک و استاندارد:

فایل فایل پاورپوینت کامل بازخوانی حیات علمی علامه میر حامد حسین هندی شامل ۱۲۰ اسلاید طراحی‌شده با دقت بالا است که کاملاً آماده برای ارائه یا چاپ در PowerPoint می‌باشد.

چرا فایل فایل پاورپوینت کامل بازخوانی حیات علمی علامه میر حامد حسین هندی گزینه‌ای عالی است؟

• گرافیک حرفه‌ای و جذاب: اسلایدهای فایل پاورپوینت کامل بازخوانی حیات علمی علامه میر حامد حسین هندی با طراحی مدرن و چشم‌نواز، پیام شما را به بهترین شکل منتقل می‌کنند.
• کاربری آسان: ساختار این پاورپوینت به‌گونه‌ای است که استفاده از آن بدون نیاز به تغییرات پیچیده ممکن باشد.
• آماده استفاده: تمامی اسلایدهای فایل پاورپوینت کامل بازخوانی حیات علمی علامه میر حامد حسین هندی از قبل تنظیم‌شده و بدون نیاز به ویرایش، قابل استفاده هستند.

تضمین کیفیت و دقت بالا:

این مجموعه بر اساس بالاترین استانداردهای طراحی ساخته شده است و کاملاً منسجم و بدون اشکال، مناسب برای ارائه‌های حرفه‌ای می‌باشد.

نکته قابل توجه:

برخی نسخه‌های غیررسمی ممکن است تغییراتی داشته باشند. این نسخه اصلی فایل پاورپوینت کامل بازخوانی حیات علمی علامه میر حامد حسین هندی با دقت و کیفیت بالا طراحی شده است.

همین حالا فایل فایل پاورپوینت کامل بازخوانی حیات علمی علامه میر حامد حسین هندی را دریافت کنید و یک ارائه بی‌نظیر داشته باشید!

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل بازخوانی حیات علمی علامه میر حامد حسین هندی :

مقدّمه

میرحامد حسین موسوی نیشابوری هندی (م ۱۳۰۶ ق / ۱۲۶۸ ش) مجاهد و علّامه بزرگی است که کتاب عظیم «عبقات الانوار» را برای شناساندن مقام امامت و ارزش شخصیّت انسانی در رابطه با پیروی از امام معصوم و بنیاد فلسفه سیاسی در اسلام و موضع متعالی و بر حقّ مذهب تشیع و… نوشت.

در این نوشتار پیش از آنکه به نکات مهمّ نامه های او اشاره ای کنیم، ذکر شرح حال مختصری از این عالم بزرگ، در خور است.

علّامه شیخ آقا بزرگ تهرانی درباره میر حامد حسین هندی، چنین می نویسد:

سیّد میرحامد حسین بن سیّد محمّدقلی… موسوی نیشابوری هندی، از بزرگ ترین متکلّمان و عظیم ترین عالمان مُتبَحِّر شیعه، در اوایل این سده. در لکنهو به سال ۱۲۴۶ ق / ۱۲۱۰ ش زاده شد. در همانجا نزد پدر خویش، جناب سیّد محمّدقلی موسوی که از عالمان بزرگ بود درس خواند و تربیتی نیکو یافت و مبادی علوم و علم کلام و عقاید را از پدر فراگرفت. فقه و اصول را نزد سیّد حسین نقوی (از عالمان هند) بیاموخت. حکمت و معقول را نزد سیّد مرتضی بن سید محمّد، و ادبیات را نزد مفتی سیّد محمّد عباس تحصیل کرد. میرحامد حسین، عالمی پر تتبُّع بود و پر اطّلاع و محیط بر آثار و اخبار و میراث علمی اسلامی. او در این تتبّع و احاطه به مرتبه ای رسید که هیچ کس از معاصران او و متأخّران، بلکه بسیاری از عالمان قرن پیش نیز به پایه او نرسیدند. همه عمر خویش را به بحث و پژوهش در اسرار اعتقادات دینی و حراست اسلام و مرزبانی حوزه دین راستین بگذرانید.

علّامه تهرانی می افزاید:

من در سده های اخیر کسی را نمی شناسم که در این راه چونان او جهاد کرده و کوشیده باشد و همه چیز خویش را در راه استواری حقایق مسلّم دینی از دست داده باشد. چشم روزگار، در سرتاسر آبادیها و اعصار، در پژوهش و تتبّع، در فراوانی اطّلاع، در دقّت نظر و هوش، در حفظ و ضبط مطالب، کسی چون او را ندیده است.[۱]

علّامه امینی نیز در عظمت او و ارزش کتاب «عبقات الانوار» در موارد متعدّد سخن گفته است. از جمله، در جلد نخستین «الغدیر» در فصل «اَلْمُؤَلّفونَ فی حدیثِ الغدیر»، عبقات الانوار را مطرح می کند می گوید:

میرحامد حسین، حدیث غدیر، اسناد آن، متواتر بودن آن و معنای آن را در دو جلد بزرگ، در ۱۰۸۰ صفحه، گرد آورده است. و این دو جلد، از مجموعه کتاب او «عبقات» است.[۲]

مؤلف کتاب «ریحانه الادب» نیز درباره وی زیر عنوان «صاحب عبقات الانوار» چنین نوشته است:

حجّه الاسلام و المسلمین، لِسان الفقهاء و المجتهدین، تَرجُمان الحکماء و المتکلّمین، علّامهُ العصر، میرحامد حسین موسوی هندی… علاوه بر فقاهت و دیگر علوم دینیه، در علم شریف حدیث و اخبار و آثار، معرفت و احوال رجال فریقین و علم کلام، خصوصاً در مبحث امامت، دارای مقامی عالی، و کثرت احاطه و تبحّر علمی او مُسَلَّم یگانه و بیگانه و عرب و عجم و عامّه و خاصّه بوده، و در مدافعه از حوزه دیانت و بیضه شریعت اهتمام تمام داشته و تمامی ساعات و دقایق عمر شریفش در تألیفات دینی مصروف بوده و آنی فروگذاری نداشته، تا آنکه دست راست او از کثرت تحریر و کتابت عاطله شده، و در اواخر با دست چپ می نگاشته است. و از مراجعه به کتاب «عبقات» او مکشوف می گردد که از صدر اسلام تا عصر وی، احدی در فن کلام، خصوصاً در باب امامت، بدان منوال و نمط تصنیفی نپرداخته.[۳]

در اینجا باید یاد کنیم با اینکه کتاب «عبقات الانوار» شاهکار علمی شیعه در رشته مناظرات و عقاید و امامت، در سده سیزدهم اسلامی است و مؤلّف آن دارای جوانب گوناگون خدمات و تعهّد می باشد، مع الأسف در زبان فارسی، کمتر نوشتاری درباره این عالم ربّانی و مجاهد اسلامی انتشار یافته است. لذا در این مقاله سعی بر آن بود که با بررسی گذرای نامه ها و مکاتبات وی که بیان کننده مسائل و حوادث دوران زندگی، دردها و آلام، اهداف و آمال، همّت و سعی خستگی ناپذیر او و… است قدمی هرچند ناچیز در معرّفی این عالم بزرگ و مرزبان متعهّد و سلاله پاک پیامبر (ص) برداشته باشیم. «و من الله التوفیق و علیه التکلان.»

البتّه این مصلح دینی و مجاهد اجتماعی، آثار علمی و تألیفات بزرگ و کوچک دیگر نیز داشته است که شیخ آقا بزرگ به ذکر آن تألیفات نیز می پردازد.

این نگاه گذرا به نوشته ها و نامه های علّامه میر حامد حسین هندی، براساس کتاب خطّی وی به نام الدرر السنیّه می باشد. اصل این کتاب در کتابخانه جوادیه شهر بنارس هند بوده و فیلم آن در کتابخانه مرکز احیاء میراث اسلامی قم موجود است و تنها مأخذ مقاله، همین کتاب است.

مرحوم میر حامد حسین در کتاب الدرر السنیّه، مجموعه ای از نوشته های متفرّقه خویش را گرد آورده که شامل مکاتبات شخصی با علمای معاصر خویش و تقریظهایش بر بعضی از کتابها و حاشیه ها و توضیحاتش درباره اشخاص و نویسندگان کُتُب موجود در دسترس وی و نیز قضایای شخصی و داستانهایی چند از قدیم الایّام است.

علّت جمع آوری این نوشته ها، عمدتاً، بار ادبی آنهاست که در غالب آنها به چشم می خورد. در نظر بسیاری از علماء در قرون گذشته، مسجّع و موزون آوردن نوشته های نثر، نوعی هنر ادبی و بدیع به شمار می رفت. بدین روی، می توان گفت که مرحوم میر حامد حسین در این نوشته ها ادبیات بدیعی به کار گرفته که برای اهل ذوق و ادب بسیار قابل توجّه است؛ ولی برای کسانی که ذوق ادبی چندانی ندارند، این گونه مسجّع گویی و موزون سازی جملات، نوعی اغراق و بازی کردن با کلمات است که بار علمی چندانی ندارد؛ بلکه ممکن است به جهت لغو بودن در تشبیه و اغراق گفتن در صفت، نوعی دروغ جدّی در حقّ کسانی که نویسنده در وصفشان قلم فرسوده است، به شمار آید.

چند نکته

۱. چند برگ از وسطهای این کتاب افتاده و بعضی از مطالب ناقص مانده و یکی از برگها نیز پاره شده و قسمتی از آن افتاده است.

۲. بسیاری از نامه ها خطاب به آقای سیّد برکت علی از علمای شیعه آن زمان هند است. «ایشان از شاگردان سلطان العلماء بوده و در علم ریاضی و فقه، یگانه روزگار. در شهر لاهور سکونت داشت و خدمات دینی انجام می داد و در سال ۱۲۷۰ ه ق وفات یافت.»[۴]

۳. این کتاب که به گفته نویسنده اش شامل نوشته های دوران جوانی اوست در حدود سال ۱۲۸۵ ه. ق / ۱۲۴۷ ه. ش تنظیم و نوشته شده است؛ چرا که بعضی از تاریخهای نگاشته شده در آن کتاب به سال ۱۲۷۸ و… تاریخگذاری شده است. آن گاه شخصی به نام محمّد جعفربن محمّدجوادبن محمّد کاظم ظهیری ظاهراً در تاریخ ۱۷ ربیع الثانی ۱۲۹۶ ه. ق آن را رونویسی کرده است.

و بعد فهذا مجموع أنیق و سفر رشیق سمیّته بالدرر السنیّه. جمعت فیه ما کتبت فی عنفوان الشباب من المکاتیب التی بها کوس المودّه بینی و بین الأحباب.[۵]

۴. در صفحاتی از کتاب، داستانهایی از مرحوم میر حامد حسین نقل می گردد که شاید در عنفوان جوانی نوشته شده باشد و در ظاهر افسانه گونه اش، حکمتهای نغز و اشارات دقیق برای اهل آن در بر دارد؛ همچون داستان جوان دارای همسر که به دختر پیرمردی سالمند علاقه مند می گردد و با وجود شرایط سخت مطرح شده، جلای از وطن و همنشینی با فقر و تهیدستی را می پذیرد و سرانجام پس از سپری شدن مدت زمانی و به دست آوردن رضایت خاطر پیرمرد، توسّط پیرمرد به در غاری آورده می شود که انتهای آن خانه های مجلل و امکانات رفاهی و گنجهای فراوان قرار دارد و کلید آنها در اختیار جوان قرار داده می شود تا هرگونه می خواهد بهره برداری نماید…

فأعطی الشباب [الشابّ] مفاتیحها و قال: هذه الأموال و المساکین و الأسباب و الخزائن یتعلّق بک و فی اختیارک، صَرِّفها کیف شئت و أنّی شئت، فأنت شابّ صالح، أثر السعاده منک لائح و علم السّیاده علیک واضح؛ إلی عباده ربک کادح و لنفسک ناصح، و الله و رسوله لأمثالک مادح.[۶]

یا داستان تاجر جهان دیده و سرد و گرم روزگار چشیده که مرگ را بر خود نزدیک می بیند، لذا زبان نصیحت بر فرزندانش می گشاید؛ امّا آنها به جای گوش فرادادن، سخنان او را به تمسخر و خنده می گیرند که سرانجام داستان با حسرت و تأسّف تاجر بر حال ایشان پایان می یابد.[۷]

به عنوان حُسن ختام این بخش، اشاره می کنم به اینکه آن مرحوم در یکی از یادداشتهای خویش راجع به تحریم مُغالاه (بالا بردن مهریّه زنان) این جمله را آورده است که: لا یجوز تجاوز المهر من المهر السنّه و هو خمس مأه درهم.[۸]

با توجّه به اینکه دیه کامل انسان حدود ده هزار درهم محاسبه می شود، می توان گفت که مهر السنه حدود یک بیستم دیه انسان بوده است.

جمع آوری نامه های ارسال شده و نوشته های پراکنده

نکته مهم در این مجموعه نوشته های میرحامد حسین، اهتمام ایشان به جمع آوری نامه ها و نوشته های متفرّقه اش در زمان خود اوست که در آن زمان با نبودِ امکانات تکثیر چون کاربُن و فتوکپی و چاپ و فیلمبرداری و… (به جز رونویسی) مهمّ است. او قبل از تکثیر و نسخه برداری از نوشته های خود بیشتر به فکر محتوای نوشته خود بود که در پاکتی به سوی مخاطب می رفت یا در لابه لای کتابی برای آیندگان و خوانندگان می ماند و غالباً بیش از یک نسخه از نوشته های خود را نداشتند که آن هم غالبآ از آفات دهر، مصون نمی ماند و از بین می رفت.

ایشان در راستای تحقق این امر، حتّی به برخی از دوستان خود همچون سیّد علی حسن که قبلاً نامه هایی ادبی از وی دریافت نموده بود درخواست جمع آوری و حفظ آنها را می کند و علاقه خود را به امانت گیری آنها برای نسخه برداری و سپس استرداد آنها ابراز می نماید:

إنّی أصوب أن أجمع فی مجموع ما یجری من المکاتبات بینکم و بین العبد…فأعیرونیها حتّی أستنسخها ثمّ أردّها علیکم بأصلها، فإنّ الله یأمرکم أن تؤدّوا الأمانات إلی أهلها.[۹]

تقاضای فوق، نشان می دهد که تصمیم وی بر بازیابی و بازنویسی نوشته های شخصی و متفرقه خود که حاوی نکات ادبی و علمی بوده است، در برهه ای از زندگی وی اتّفاق افتاه و از اوّل چنین تصمیمی بر جمع آوری نداشته است؛ هرچند که بعد از آن، احتمالِ دو نسخه نمودن نوشته هایش بعید نمی نماید.

جمع آوری کتابهای نفیس

مسئله مهمّ دیگر در این نوشته ها، اهتمام میر حامد حسین به تهیّه کتابهای نفیس و نایاب خطّی یا چاپی در حدود ۱۶۰ سال قبل است که چاپ کتاب به آسانی و گستردگی زمان ما نبوده و ارتباطات و حمل و نقل نیز به این صورت قوی و آسان نبوده است. بدین جهت، در بعضی از نامه ها از مخاطب خویش می خواهد که فهرست کتابهای خود را برای او بفرستد یا کتاب خاصّی را برایش تهیه کند یا برای استنساخ مدّتی به او عاریه دهد. در اینجا قسمتی از مکاتبات ایشان را درباره تهیّه کتب نفیسه می آورم.

و لا یخفی علیکم أنّی متهالک علی الاطّلاع و العثور علی الکتب النفیسه القدیمه التی هی من غنائم الدهور، لا سیّما کتب الرجال و الحدیث و السیر؛ فإنّها من محاسن الغرر و نفائس الدرر. فأطلب منکم فهرس خزانه کتبکم العالیه الکثیره… فلعلّه یکون فیها کتاب من الکتب المطلوبه للحقیر فأستکتبه أو أبتغی نقل بعض مقاماته…[۱۰]

أنا مشغوف برؤیه کتاب العِقد لابن عبد ربّه الأندلسیّ، و هو فی خزانه کتب جنابک القدسیّ. فلو أرسلته علیّ به سَأرُدُّه…[۱۱]

از برخی نوشته ها به نکات جالبی دست می یابیم که اشاره دارد به اهمّیّت فوق العاده ای که مرحوم میرحامد حسین برای جمع آوری کتب نفیس علمی و جلوگیری از افتادن آنها به دست مخالفین قائل بوده؛ به حدّی که حتّی با نداشتن توان مالی، کتابها را در بازار به قیمت بیشتری خریداری می نمود؛ به شرط تحویل پول آنها در روزهای آینده.

فإذاً الصحّاف فی بعض الدکاکین و عنده هذه المجلّدات الثلاثه یرید بیعها علی بعض معتقدی الثلاثه فدنوت منه و أخذت المجلّدات و قلت: أنا أشتریها… قلت: أنا أذهب الآن بالمجلّدات و تعال غداً فی مسکنی، أعطیک قیمتها بما ترضی…[۱۲]

گاه نیز این مجاهد نستوه، از نبودِ توان مالی برای دست یافتن به این هدف مقدّس، به شدّت می نالد و اظهار تأسف و حسرت شدید می نماید که اینها همه بیانگر غیرت دینی و همّت والای آن بزرگ مرد دارد.

… و ما سطرتم من حال الأسفار التی هی فی معروض البیع، فقد اطّلعت علیه، و لکن یصعب تیسّر القیمه فی هذه الحال.[۱۳]

در مجموع، نام برخی از کتابها که مرحوم میر حامد حسین درخواست تهیه یا چاپ یا سخن از استرداد آنها برای جمع آوری به میان می آورد، بدین شرح است:

۱. در صفحاتی از نامه های خود ماجرای خرید صندوقچه آهنین در بندر (احتمالاً بصره یا جدّه) را بازمی گوید که حاوی کتاب «شرح علّامه العبری علی منهاج الأصول إلی علم الأصول البیضاویّ» بوده است؛ امّا سرور ایشان بیشتر می شود وقتی که در این کتاب، بیان صریح این عالم سنّی، بر ساختگی بودن حدیث مرفوعه از پیامبر اکرم (ص) (اقتدوا باللّذین أبیبکر و عمر) را مشاهده می کنند.[۱۴]

۲. در صفحاتی دیگر، مطالبی در باب سرقت کتابهای ایشان در جریان آشوبی در شهر و رسیدن یکی از کتابها به نام « توضیح الدلائل علی ترجیح الفضائل» به دست شخصی به نام آقا محمّد علی، و در خواست استرداد آن به صاحبش قلم آمده است.[۱۵]

۳. در نامه ای دیگر، از متوسّل شدن به عمّال حکومتی و صاحبان قدرت همچون نواب امین الدوله المعزول برای چاپ کتاب «تمام مطاعن الخالفه الأوّل» و همچنین به چاپ رساندن بسیاری از کتابهای دینی و وقف آنها بر مؤمنین توسّط همین شخص، سخن به میان می آورد.[۱۶]

۴. در نوشته ای دیگر، از بعض افاضل، درخواست می کند کتاب «الشرح الکبیر» که به تازگی در کربلا و نجف، چاپ گردیده و همچنین کتاب «مجمع البحرین» و کتاب «قوانین» را برای وی خریداری نموده و بفرستند.[۱۷]

۵. او حتّی گاهی از طرف اشخاصی همچون سید محمّدتقی بن علّامه سیّد حسین، ملقّب به ممتاز العلماء، به بعضی از بزرگان نامه نوشته و اطّلاع خود بر سفر آنها بر مصر و همچنین دست یابی به برخی از کتابهای قدیمی نفیس و شروع به چاپ نمودن آنها را یادآور می شود. و سپس از تمایل خود به چاپ بعضی از این کتابها همچون «جمهره النسب» کلبی، «أنساب الأشراف» مداینی، «تاریخ الضیاء» مقدسی سخن می راند و در آخر فهرستی از کتابهای چاپ شده آنها را طلب می کند.[۱۸]

۶. در صفحاتی از کتاب، اشاره به این نکته مهمّ دارد که ایشان در راستای تحقق این امر، تنها به مرزهای کشورهای اسلامی اکتفا نمی نمود. لذا وقتی بر چاپ تعدادی کتاب مهم مخصوصاً در علم رجال و تاریخ و سیره در کشور آلمان مطلع می شوند، در جستجوی یافتن فهرست این کتابها نیز بر می آیند.[۱۹]

فی الفنون الرئیسه لا سیّما کتب الرّجال و التواریخ و السیر، فإنّها من محاسن الغرر و نفائس الدرر. و قد سمعت أنّه قد طبع فی مدینه جرمن… فأبتغی منکم أن تطلبوا لی فهرس هذه الأسفار و تمنّوا علیّ بإرساله…

با توجّه به زحمات شبانه روزی این عالم نستوه و صرف بخش اعظم عمر شریف خود در امر جمع آوری کتب علمی و نسخه نویسی آنها، زحمات او به صورت کتابخانه عظیمی به نام ناصریّه با ۳۰,۰۰۰,۰۰۰ جلد[۲۰] کتاب از نفایس مطبوعات و نوادر مخطوطات به بار نشست که نتیجه همّت این عالم بزرگ و فرزند برومندش سید ناصر حسین است.

جمع آوری کتب ضدّ شیعه و ردّنویسی بر آنها

مسئله دیگر در این نامه ها و نوشته ها، سعی آن مرحوم بر جمع آوری کتابهای ضدّ شیعه و ردّیه نویسی بر آنهاست که با توجّه به کمبود امکانات و محدویت های آن زمان، این اقدام از سوی عالمی شیعه و غریب در میان انبوهی از اهل سنّت و مخالفین خود بسیار ستودنی است.

البتّه در سده چهاردهم، مسائل دیگری مطرح شد و دهها تألیف دیگر از ناحیه مخالفان پدید آمد. اینجا بود که عالمان شیعه شروع به پاسخگویی به اشکالات و شبهات جدید مخالفین شیعه کردند و بدین گونه آثار علمی عظیم شیعه همچون کتاب جهانی «الغدیر» و کتاب عظیم «اَلذَّریعه» پدید آمد.[۲۱] امّا همه این عالِمان خود را وام دار کارهای عظیم علمی میرحامد حسین در این عرصه مرزبانی عقاید شیعه می دانند. صلابت و تعصّب زیاد وی در تبرّی از دشمنان اهل البیت (ع) نیز از لابلای این نوشته ها کاملاً مشهود است. فعّالیّت های میرحامد حسین در این زمینه را به دو مرحله می توان تقسیم نمود.

الف- جمع آوری کتابهای موافقین از اهل سنّت

هر صاحب عقل و منطق و آشنا به طریق مناظره می داند که قبل از پرداختن به پاسخ اشکالات باید بتوان دلائل و سخنانی از عالمان و بزرگان مورد اعتماد آنها شناخت و اقامه کرد تا خصم را قانع و دلیلش را نقض کرد. مرحوم علّامه به این نکته، کاملاً توجّه داشته و سعی و تلاش بسیار در تحقّق آن مبذول نموده اند. به عنوان نمونه به مواردی اشاره می کنیم:

۱. در نامه ای چنین می نویسند: دلم بسیار شیفته تحصیل کتابهای مناقب اهل بیت(ع) است که توسّط عالمان اهل سنّت نوشته شده و این گونه به ذهنم خطور می کند که در شهر بغداد که محلّ اجتماع اهل عناد و تجمّع بزرگان مشهور آنهاست در این موضوع کتابهای بسیار موجود باشد. اگر شما تلاش کنید و کمر همّت ببندید و جناب شیخ عبدالحسین طهرانی را به تهیّه این کتابها تحریک کنید، حتماً تعدادی از این کتابهای با ارزش را به دست خواهید آورد. من در این نامه، فهرستی از نوشته های اهل سنّت در فضائل حضرت علی (ع) را می نویسم تا عاملی برای تحقّق این درخواست و بردارنده موانع باشد.[۲۲]

۲. در نوشته ای دیگر پس از تحقیقی دقیق، نام کتاب «اتحاف الوری بأخبار أمّ القری» و نسبت آن به ابن جوزی را نادرست می شمارد و سپس با جملاتی عاشقانه، موضوع کتاب را می ستاید که:

امّا اصل موضوع این کتاب (اخبار مکّه) که پاره جگر، تکه پوست، میوه دل و غایت مراد من است، بلکه بر من گرامی تر است از روح و نفسی که میان سینه ام جای دارد. نفسم در حال تلف شدن است از اینکه اثری از آن در شهرها و ساختمانها و منطقه ها نیافتم. لذا به دوستانم نوشتم همّت نموده یک نسخه از این کتاب را برای من تهیه کنند تا آن مقداری که چاپ شده. و این کتاب از اول است تا سرزنش نماز تراویح…

والأصل الموضوع من هذا الکتاب، الذی هو فلذه کبدی و بضعه جلدی و ثمره فؤادی و غایه مرادی، بل هو أعزّ علیّ من روحی و نفسی… فی تحصیل نسخه من هذا الکتاب بقدر ما طبع منه و هو من الأوّل إلی طعن التراویح من مطاعن عمربن الخطّاب.[۲۳]

۳. ایشان در راستای هدف اثبات امامت، در صدد اثبات این مطلب برمی آید که برخی مؤلَّفات مهم و مورد استناد شیعه تألیف دانشمندان اهل سنّت است؛ همچنان که در نوشته ای می خوانیم:

مصنّف این کتاب «الإمامه و السیاسه» عبدالله بن مسلم بن قتیبه، سنّی موثوق و متعمد اهل سنّت است. و اهل سنّت کلمات و روایاتش را نقل می کنند.وثوقه و ثقته و عدالته منتشر فیما بینهم کانتشار النهار.[۲۴]

امّا نهایت جواب آنها در مقابل روایات منقول در کتاب او، این است که منکر نسبت این کتاب به ابن قتیبه می گردند. اما آنچه این شک را برطرف می کند و داروی انسانهای مریض است و تشنگی آدم تشنه را برطرف می سازد، این است که ابن فهد مکی صاحب کتاب اتحاف ام القری که شخص مورد اعتماد و وثوق نزد اهل سنّت است تصریح نموده به اینکه کتاب الامامه و السیاسه تصنیف عبدالله بن قتیبه است.

ب- ردّنویسی بر کتب ضدّ شیعه و تلاش برای چاپ و نشر آنها

با توجّه به سیره و عملکرد امیرمؤمنان و ائمّه معصومین(ع) یکی از مهم ترین وظایف عالمان آگاه و مسئولیت شناس شیعه در عین بیان حقایق و دفاع از موضع حق پرهیز از بیان اختلافات به صورتی زیان آور می باشد تا به جایگاه جهانی اسلام زیان نرسد و صنوف مسلمانان پراکنده نگردد. اما آن هنگام که فتنه های استعمار، موجب تفرقه و تشتت و اختلافات داخلی می گردد، این وظیفه عالمان مسئولیت شناس و تعهّدگراست که به پا خیزند و با تألیف کتابهای علمی و تحقیقی، به شکستن بتها بپردازند.

مرحوم میرحامد حسین در طول عمر خود به ادای این رسالت بزرگ پرداخته است. برخی از نوشته های وی که در این باره، عبارت اند از:

۱. نامه ای مفصّل که در آن گوید: آن را نوشتم در وقتی که با شدّت محنتها روبرو شدم و از بعضی روندگان راههای غلط به بدکاری زمان شکایت کردم… من پس از اتمام علوم رسمی و مقدماتی، مشغول علم کلام و مناظره با مخالفان شدم و تلاشم را در نوشتن کتابهای جالب و روشن متمرکز نمودم؛ تا اینکه سه کتاب عظیم الشأن و عظیمه البرهان نوشتم:

الف- عبقات الأنوار فی إمامه الأئمّه الأطهار، در ردّ حرفهای نابجای صاحب تحفه اثنی عشریه.

ب- شوارق النصوص فی تکذیب فضائل اللّصوص. من آنجا شرح دادم که فضیلتهایی که در مورد خلفاء آمده همه ساختگی است. البتّه در کتاب، نصهایی از بزرگان با شخصیّت و بی نظیر آنها که در مسائل علمی بسیار دقیق اند نقل نمودم؛ و دلائلی آوردم که دانشمندان قوی آنها را قبول می کنند.

ج- استقصاء الإفحام فی نقض منتهی الکلام.

و این سه کتاب بحمد الله، ریشه شبهات بدکرداران را کنده است.

صاحب «منتهی الکلام» وقتی دید که علمای شیعه از پاسخ دادن به او عاجز شده اند و خود را از نقد کتاب او کنار کشیده اند و با او روبرو نشده اند و صورتهای خود را از روبرو شدن از او برگردانده اند، باد در غبغب انداخت و با زبان گزنده بر اهل حقّ حمله ور شد.

فأعرضوا عن خطابه. .. و استکفوا [استنکفوا] لعلّو أقدارهم عن مناظرته، سمخ الناصب بأنفه و طمح بطرفه فشنّع علی أهل الحقّ بلسان سلیط.[۲۵]

در مجالس خود و در میان طرفدارانش می گفت: این اهل حقّ (شیعه) از اوّل تا آخرشان هیچ کدامشان نمی توانند کتاب مرا ردّ کنند. شیعه ها بیراهه می روند. طرفدارانش می گفتند: چرا بزرگان شما با این همه امکانات که دارید، با رفیق ما بحث نمی کنند و برای دفاع از مذهبتان دلیلی نمی آورند؟

با این حرفهای زیاد و کناره گیری بزرگان از مناظره، به جهت روشن نمودن اشتباهات او، خود به میدان آمدم. و تصمیم بر اثبات بی پایه بودن دلائل آنها گرفتم.

۲. ایشان در مقدمه کتاب شوارق النصوص فی تکذیب فضائل اللصوص این گونه می نویسند:

… در زمان به دوران فقدان رسول اکرم نزدیک بود و عدّه زیادی بودند که می توانستند میان حق و باطل یکی را انتخاب کنند؛ لذا این انسانهای بدسرشت به بافتن دروغهای آشکار و مجعولات زشت جرئت نکردند تا در مورد وصیّ پیامبر به کار ببرند.

حتّی بر تغییر مناقب زیبا و محامد با ارزش اهل بیت پیامبر و نسبت دادن آنها به دشمنان نیز جرئت نیافتند. امّا پس از آن، بازار جعل حدیث رونق گرفت و همه مشغول تبدیل آثار شدند. حتّی افرادِ به ظاهر متدیّن