خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل عیادت کنندگان خاص از امام علی (ع) و گفت و گوهای آن ها با امام

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل عیادت کنندگان خاص از امام علی (ع) و گفت و گوهای آن ها با امام :

بعد از ضربت خوردن حضرت، گروهی از اصحاب امام (ع) برای عیادت او رفتند از جمله آن ها

حبیب بن عمرو بود. حبیب بن عمرو به عیادت امام (ع) آمد و به او گفت:

ای امیرالمؤمنین، این جراحت تو چیزی نیست و باکی بر تو نیست…

امام به او نگاه کرد و فرمود: “ای حبیب، به خدا من به زودی از شما جدا می شوم”.

این حرف چون صاعقه به جان حبیب بود و نتوانست خودداری کند. یک مرتبه شروع به گریه کردن نمود. حضرت ام کلثوم که این سخنان را می شنید، سخت گریست. امام به او فرمود:

“دخترم چرا گریه می کنی؟”. پاسخ داد چگونه گریه نکنم وقتی می گویی که از ما جدا می شوی…؟

امام به ایشان فرمود: ای دخترم، گریه نکن. به خدا اگر ببینی آنچه را که پدرت می بیند گریه نمی کنی…

در این هنگام حبیب پرسید: چه می بینی ای امیرالمؤمنین؟

حضرت فرمود: “ای حبیب، می بینم ملائکه های آسمان و بعضی از پیامبران را که به دنبال هم ایستاده اند و منتظر دیدار من هستند. برادرم محمد (ص) نزدم نشسته است و می گوید: بیا، آنچه در پیش روی داری بهتر است از آنچه در آن هستی”[۱].

یکی دیگر از عیادت کنندگان “اصبغ بن نباته” از اصحاب خاص امام (ع) و از دوستان ایشان بود که ضربت خوردن حضرت وی را شدیدا اندوهگین ساخته بود وی به همراه “حارث” و “سوید بن غفله” وارد منزل امام شدند. و وقتی صدای گریه و شیون را از داخل خانه شنیدند، آن ها نیز گریه کردند. امام حسن (ع) به سوی آن ها آمد و گفت: امیرالمؤمنین می گوید به خانه هایتان برگردید.

همه مردم به جز اصبغ بن نباته به خانه هایشان برگشتند. فرزندان امام زمانی که یقین کردند پدرشان آخرین ساعات زندگی را می گذراند صدای گریه و شیونشان شدت یافت. اصبغ هم سخت گریست. امام حسن (ع) خارج شد و به او گفت: “مگر نگفتم برگردید…؟”.

اصبغ در حالی که اشک می ریخت بلند شد وبا صدای حزین گفت:

ای فرزند رسول خدا، به خدا سوگند تا امیرالمؤمنین را نبینم نفسم اجازه نمی دهد و پایم تحمل نمی کند که به خانه برگردم. امام حسن (ع) به حضور پدرش رسید و حال اصبغ را به پدر گزارش داد. امام به او اجازه ورود داد. اصبغ حال امام را پس از ورود چنین توصیف می کند:

به حضور امیرالمؤمنین رسیدم در حالی که تکیه داده بود، سرش را با عمامه زردی بسته بودند، خون از سرش رفته بود و رنگ او زرد شده بود. نمی دانم صورتش زردتر بود یا عمامه اش؟! خودم را روی او افکندم و او را بوسیدم و گریستم.

امام او را تسلی داد و فرمود:

“ای اصبغ، گریه نکن. چون آن جایگاه والله بهشت است!”.

اصبغ در حالی که اشک بر صورتش جاری بود با صدایی حزین گفت: والله می دانم که تو به سوی بهشت می روی، همانا گریه من برای از دست دادن توست[۲].

اصیغ بعد از این ملاقات با حال گریان و اندوهی جانکاه امام (ع) را ترک کرد.

عمرو بن حمق خزاعی” که از خالص ترین مردم نسبت به امام بود به عیادت امام آمد. او نمی توانست خود را تسکین دهد و به شدت اندوهگین بود. امام به او اجازه ورود داد، عمرو خواست سوزش مصیبت را بر امام تخفیف دهد گفت: ای امیرالمؤمنین، باکی بر تو نیست