خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل چیستی علم ربایی در اخلاق پژوهش

با فایل فایل پاورپوینت کامل چیستی علم ربایی در اخلاق پژوهش یک ارائه‌ی بی‌نقص بسازید!

پاورپوینتی زیبا و کاربردی:

فایل فایل پاورپوینت کامل چیستی علم ربایی در اخلاق پژوهش شامل ۱۲۰ اسلاید کاملاً حرفه‌ای و چشم‌نواز است که برای ارائه‌ی مستقیم یا چاپ آماده شده‌اند.

آنچه فایل فایل پاورپوینت کامل چیستی علم ربایی در اخلاق پژوهش را متمایز می‌کند:

• طراحی مدرن و هدفمند: فایل پاورپوینت کامل چیستی علم ربایی در اخلاق پژوهش با ترکیب رنگ‌ها و چیدمان هوشمندانه، به انتقال بهتر مفاهیم کمک می‌کند.
• کاربری راحت و سریع:فایل پاورپوینت کامل چیستی علم ربایی در اخلاق پژوهش بدون نیاز به ویرایش‌های پیچیده، فقط فایل را باز کنید و ارائه دهید.
• کیفیت بالا برای نمایش: همه‌ی اسلایدها با رزولوشن مناسب و ساختاری منظم آماده ارائه هستند.

ساخته‌شده با دقت و استانداردهای بالا:

فایل پاورپوینت کامل چیستی علم ربایی در اخلاق پژوهش با رعایت جزئیات طراحی شده تا در هر محیطی بدون مشکل نمایش داده شود. هیچ‌گونه بهم‌ریختگی یا ایرادی در اسلایدهای فایل پاورپوینت کامل چیستی علم ربایی در اخلاق پژوهش وجود ندارد.

تذکر:

در صورت مشاهده‌ی تفاوت در کیفیت، احتمال استفاده از نسخه‌های غیراصلی وجود دارد. نسخه معتبر فایل پاورپوینت کامل چیستی علم ربایی در اخلاق پژوهش با دقت توسط تیم طراحی آماده شده است.

همین حالا دانلود کن و با فایل پاورپوینت کامل چیستی علم ربایی در اخلاق پژوهش مخاطب‌هات رو تحت تاثیر قرار بده!

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل چیستی علم ربایی در اخلاق پژوهش :

سرآغاز

یکی از موضوعات مهم در اخلاق پژوهش، مسأله سرقت علمی است. با توجه به پیشرفت های تکنولوژی و دسترسی آسان اطلاعات این معضل پژوهشی در جهان امروز رو به افزایش است. برخی از سرقت های علمی عمدی و آگاهانه است و برخی سهوی و ناشی از جهل به روش صحیح پژوهش. هدف این مقاله تبیین ماهیت سرقت علمی یا «علم ربایی » و انواع آن است. در این مقاله تلاش شده است با روش توصیفی -تحلیلی و با جستجو در منابع مربوط به این موضوع و بررسی تعاریف مختلف علم ربایی، اجزای ماهوی آن مشخص و در نتیجه، مصادیق و اشکال مختلف علم ربایی تبیین گردد.

واژه شناسی

پِلیجِریسم[۱] از ریشه لاتینی پلیجِروس[۲] که در زبان لاتین به معنای سرقت و بچه دزدی است. در روزگار قدیم پلیجریای[۳] به دزدان دریای گفته می شد که گاه بچه ها را می دزدیدند. به نظر برخی محققان از آنجا که محصولات فکری نویسندگان مانند فرزندان آنهاست، تعبیر پلیجریسم به عنوان سرقت فکری تعبیری به جا و تشبیهی درست است و می توان آن را دزدی بچه فکری دیگری خواند(۱).

در زبان فارسی معادل های متعددی برای پلیجریسم مانند: سرقت علمی، دزدی علمی، سرقت ادبی، دزدی ادبی، دستبرد علمی، دستبرد دانشگاهی، تقلب محتوایی، تقلب علمی بکار رفته است. برخی از محققان، ضمن بررسی معادل های مختلف فارسی برای این واژه، معادل «تقلب محتوایی» یا «محتواربایی» را بهترین پیشنهاد در حال حاضر دانسته اند (۲). چون واژه «محتوا» کلی است و به محتوای امر سرقت شده در مسأله که آثار علمی است، اشاره نمی کند، نگارنده این معادل را چندان مناسب نمی داند. لذا با الهام از معادل فوق، معادل «علم ربایی» را پیشنهاد می کند. این معادل علاوه بر اینکه به محتوای امر سرقت شده اشاره می کند، از جهت تک واژه بودن و قابلیت اشتقاق به صورت فاعلی (علم رباینده) بهتر از معادل های دیگر است.

معادل عربی پلیجریسم، «انتحال» یعنی به خود نسبت دادن قول یا شعر دیگری به خود است (۳). واژه «انتحال» از جهت تک واژه بودن و قابلیت اشتقاق به صورت های مختلف فاعلی، مفعولی، مصدری و فعلی معادل بسیار خوبی در زبان عربی است؛ ولی این واژه به خاطر عربی بودن و مأنوس و جاافتاده نبودن در زبان فارسی، معادل خوبی برای کاربرد در زبان فارسی به نظر نمی رسد؛ هرچند برخی از محققان در آثار خود از آن استفاده کرده اند (۴).

تعریف اصطلاحی علم ربایی

به اعتقاد برخی از محققان «پلیجریسم» یا «علم ربایی» واژه ای مبهم با کاربردهای بسیار متفاوت است که استعمال آن را با مشکل مواجه می کند. این واژه در موقعیت های مختلف برای جرائم ریز و درشت و حتی برای اعمال نادرست نه چندان روشن که از نظر قانونی جرم نیست، از مستندسازی های بی دقت و مختل تا تقلب های عمدی و آشکار، بکار برده می شود. ممکن است برخی این واژه را برای همه موارد و گونه های علم ربایی، با وجود اختلاف معنایی زیادی که دارند، بکار برند و برخی ترجیح دهند بین اشکال عمده و بزرگ آن با انواع کوچک و ناچیز فرق گذارد و برخی ممکن است ترجیح دهند آن را تنها برای مواردی که مؤلف از طریق علم ربایی پاداش ناعادلانه ای را کسب می کند، بکار برند و بقیه موارد را «ضعف عملکرد آکادمیک »[۴] بنامند (۵).

علاوه بر مشکل ابهام و مصادیق مختلف، به اعتقاد برخی تعریف یکسان و مورد اتفاقی نیز در میان محققان درباره اصطلاح «علم ربایی» وجود ندارد (۶ و۷) و هر مؤسسه علمی و دانشگاهی بر اساس رویکرد ها و نیازهای خود آن را به نحوی تعریف می کند (۸). اما برخلاف نظر این محققان، به نظر می رسد صرفنظر از تفاوت های ریز، اغلب تعاریف علم ربایی بر محوری خاص و مشخص تأکید دارند و استنباط تعریف جامع و مشترک برای آن امکان دارد. این تعریف را می توان به عنوان تعریف مشترک و محور اصلی همه تعاریف دانست: «علم ربایی یعنی به خود نسبت دادن آثار علمی و فکری دیگران». در برخی تعاریف به جای عبارت «به خود نسبت دادن» از تعبیر «بکاربردن اثر دیگران بدون ارجاع مناسب» استفاده شده است که در واقع تعبیر اول نتیجه دومی است؛ یعنی وقتی از آثار دیگران بدون ارجاع و به نحو نادرست استفاده شود، نتیجه کار، به خود نسبت دادن آثار دیگران خواهد بود. آکادمی ملی علوم آمریکا تعریف علم ربایی را چنین ذکر کرده است: «بکاربردن ایده ها یا کلمات شخص دیگر بدون دادن ارجاع مناسب»(۹). در برخی از تعاریف نیز به جای تعبیر «آثار دیگران» از مصادیق جزئی آن یعنی «ایده ها، کلمات، و جملات دیگری» استفاده شده است. انجمن آمریکایی اساتید دانشگاه در تعریف علم ربایی آورده است: «برداشتن ایده ها، روش ها، یا کلمات دیگری بدون اعلام و با قصد اینکه آنها به عنوان اثر شخص فریب دهنده محسوب گردند»(۱۰). همچنین سازمان سیاست گذاری علم و فناوری آمریکا (OSTP) علم ربایی را «به خود اختصاص دادن ایده ها، روش ها، نتایج یا کلمات شخص دیگر بدون ارجاع مناسب، از جمله آنهایی که از طریق مرور محرمانه طرح های پژوهشی و دست نوشته ها به دست آمده است» تعریف کرده است (۱۱).

در برخی از تعاریف نیز به عمدی بودن یا نبودن علم ربایی اشاره شده است هرچند به نظر می رسد تعبیر «به خود نسبت دادن» دلالت بر عمدی بودن آن می کند و نیازی به ذکر این قید نیست. قانون شرافت دانشگاهی[۵] دانشگاه جورج واشنگتن در تعریف علم ربایی آورده است: «وانمود کردن عمدی کلمات، ایده ها یا ترتیب ایده های شخص دیگر به اسم خود در هر گونه فعالیت دانشگاهی؛ نقص در اسناد هر یک از این موارد: نقل قول مستقیم، نقل به معنا یا اطلاعات قرض گرفته شده»(۱۲).

علت نادرستی علم ربایی

شکی در این نیست که سرقت علمی، عملی نادرست و شایسته نکوهش است. این عمل مصداق دروغ گویی و فریب مخاطبان است. علم ربا به دروغ اثری که متعلق به دیگران است را به عنوان اثر خود به جامعه علمی معرفی می کند و آنها را فریب می دهد. همچنین علم ربایی از این جهت هم نادرست است که شخص رباینده از این طریق به رتبه و جایگاه دانشگاهی بالاتری می رسد و درآمدهایی اعم از پژوهانه، حق التألیف، حق التشویق و… بابت چاپ مقاله و کتاب دریافت می کند که در واقع مستحق آنها نیست.

محققان دلایل متعدد دیگری برای نادرستی علم ربایی ذکر کرده اند: یکی آن است که علم ربایی نوعی تقلب و شیادی است. رباینده با این کار چیزی که اثر خود نیست را به عنوان اثر خویش معرفی می کند. دیگر آن که علم ربایی موجب گمراه ساختن جامعه علمی است از دو جهت می شود: اول، رباینده با این کار باعث می شود ناشران، نشریات و به طور کلی نظام نشر در مورد اینکه چه کسی صاحب اصلی این نظر و ایده است و چه کسی شایسته دریافت اعتبار برای اثر فکری انجام شده است، دچار گمراهی شوند. چه بسا انجام دهنده اصلی تحقیق مورد توجه قرار نگیرد، ولی اثر شخص رباینده مورد تقدیر و تشویق قرار گیرد. دوم، با چاپ این دست آثار و مقالات جعلی و غیر اصیل، جامعه علمی در ثبت آمار و گزارش های درست درباره تعداد پژوهش های انجام شده، کتب و مقالات چاپ شده در زمینه های مختلف علمی در کشور و جهان دچار غلط و اشتباه می شود (۱۳). علم ربایی همچنین با ارائه مطالب علمی گذشته به عنوان دستاوردهای جدید، هدف از دانشوری و پژوهش را که پیشرفت علمی و کشف مطالب جدید است، تخریب می کند. علم ربایی در سطح دانشجویی نیز اشکالات اساسی ایجاد می کند. وقتی دانشجویی بدون زحمت آثار دیگران را کپی می کند، هدف و فلسفه آموزش که همانا اندیشیدن، فهم و نگارش است، محقق نمی شود. همچنین علم ربایی نوعی دروغگویی به استاد است؛ زیرا استاد انتظار دارد آنچه به عنوان پایان نامه یا تحقیق کلاسی ارائه می شود، نوشته خود دانشجو باشد. علم ربایی احترام متقابل میان استاد و دانشجو را خراب می کند (۱۴). در نهایت علم ربایی نقض حق کپی رایت یا حقوق مؤلفان است؛ چرا که نوشته و اثر دیگر مؤلفان به نحو نادرستی مورد استفاده قرار می گیرد و به نام کس دیگر معرفی می گردد (۱۰ و ۱۴).

موضوع علم ربایی

علم ربایی می تواند در مورد یک نوشته، مقاله، کتاب، اشعار آهنگ، برنامه کامپیوتری، هرگونه سند، آزمایش، طرح یا نتایج پژوهشی کس دیگر رخ دهد (۱۵ و ۱۶). همانطور که در تعاریف مذکور در بخش ابتدایی مقاله دیده شد، برخی از تعاریف امر مورد سرقت را کلمات و ایده‍ها ذکر کرده اند. در تعریف انجمن مدیران برنامه نویسندگی[۶] از علم ربایی به سه مورد زبان، ایده و مواد اصلی اشاره شده است(۱۷) که به نظر می رسد مقصود از سرقت زبان، اعم از کلمات، اصطلاحات کلیدی، عبارات، جملات و نحوه بیان مطالب است. برخی از محققان از تعبیر کلی «محصول فکری» استفاده کرده اند و علم ربایی را چنین تعریف کرده اند: «بکاربردن تمام یا بخشی از محصول فکری شخص دیگر و وانمود کردن آن به عنوان تمام یا بخشی از اثر خود » (۱۳). برخی از منابع در بیان انواع علم ربایی امور سرقت شده را جملات و عبارات، کلمات کلیدی، تشبیهات و استعارات، روش تحقیق و ایده ها بیان کرده اند (۱۸). نکته ای که محققان بر آن تأکید دارند این است که علم ربایی اختصاص به آثار منتشر شده ندارد و ممکن است از آثار منتشر نشده مانند دست نوشته ها، مطالب بیان شده در سخنرانی ها یا سمینارها صورت گیرد (۱۳).

بنابراین در یک جمع بندی کلی می توان گفت اثر سرقت شده در علم ربایی «محصول فکری» دیگران است که گاه کل یک اثر یکجا، مانند انتشار کل مقاله، کتاب یا طرح پژوهشی دیگران به نام خود و گاه بخشی از یک اثر به سرقت می رود. سرقت بخشی از یک اثر نیز می تواند شامل سرقت الفاظ و کلمات یا سرقت معانی و ایده ها باشد.

اجزاء ماهوی علم ربایی

۱. به خود نسبت دادن اثر دیگران

می توان گفت هسته اصلی علم ربایی به خود نسبت دادن اثر دیگران است که به خاطر آن این عمل کاری نادرست و غیراخلاقی شمرده می شود. اکثر تعاریف به این بخش اشاره کرده اند. در یک لغت نامه انگلیسی در تعریف پلیجریزم آمده است: «کپی کردن ایده ها، کلمات یا اثر شخص دیگری و وانمود کردن آنها به نام خود»(۱۹) که قسمت آخر آن نسبت دادن اثر دیگران به خود است. لغت نامه دیگری ذیل واژه پلیجریزم گفته است: «وقتی کسی کلمات، ایده ها یا اثر شخص دیگر را بکار می برد و وانمود می کند آنها متعلق به خودش است» (۲۰). برخی از محققان نیز در تعریف علم ربایی گفته اند: «علم ربایی نشان کردن، عمدی یا سهوی، سخن یک شخص (بیان ایده هایشان) به عنوان تفکر اصیل خود است»(۱۵). برخی دیگر در بیانی مختصر آن را «اختصاص دادن کلمات و ایده های دیگران به خود» تعریف کرده اند(۵). بنابراین نسبت دادن اثر دیگران به خود جزء اصلی و شاید تمام ماهیت علم ربایی است.

۲. کاربرد بدون ارجاع اثر دیگری

برخی از تعاریف علم ربایی به جای «به خود نسبت دادن اثر دیگران»، در تعریف خود به چگونگی و نحوه این انتساب پرداخته اند و آن را به کاربرد نادرست یا استفاده از آثار دیگران بدون دادن ارجاع مناسب به آنها تعریف کرده اند. در دستورالعمل اروپایی شرافت پژوهشی آمده است: «علم ربایی برداشتن و به خود اختصاص دادن مواد دیگر افراد بدون دادن ارجاع مناسب» است(۲۱). همچنین بر اساس راهنمای یکپارچه سوء رفتار پژوهشی آمریکا «علم ربایی برداشتن و به خود اختصاص دادن ایده ها، روش ها، نتایج یا کلمات شخص دیگر بدون اسناد مناسب» تعریف شده است که در آن زیر دو واژه «به خود اختصاص دادن»[۷] و «اسناد»[۸] به نشانه تأکید خط کشیده شده است (۲۲). کمیته رفتار دانشگاهی کالج هنر و علوم دانشگاه واشنگتن نیز در تعریف خود از علم ربایی آورده است: «بکار بردن کلمات و ایده های دیگران بدون ارجاع مناسب» (۲۳). دانشگاه هنگ کنگ در تعریف علم ربایی گفته است: «کاربرد اعلام نشده اثر شخص دیگر به نام خود، چه آن اثر منتشر شده باشد و چه نه » (۲۴). گذشته از دانشگاه ها و انجمن های علمی، اغلب محققان نیز در مقالات خود در تعریف علم ربایی از همین تعبیر استفاده کرده اند: «علم ربایی بکار بردن ایده ها و کلمات شخص دیگر بدون اعلام مناسب به منبع اصلی است »(۲۵)؛ «علم ربایی نوعی سوء رفتار علمی است که به نوشتن ایده ها و کلمات تولید شده توسط دیگری یا از آثار منتشر شده پیشین خود و تلاش برای انتشار چنین اثری بدون اسناد مناسب به نویسنده یا اثر منتشر شده اصلی گفته می شود»(۲۶).

بنابراین نکته اصلی در ماهیت علم ربایی این است که شخصی به طور عمدی اثر دیگری را اعم از فکر و ایده، روش، داده ها و اطلاعات، نتایج یا متن برمی دارد و چنین وانمود می کند که متعلق به خودش است؛ به جای آنکه ارجاع مناسبی به صاحب اصلی آنها بدهد. در نتیجه، علم ربایی از دو بخش اصلی تشکیل شده است: ۱) برداشتن یا بکاربردن اثر دیگری و ۲) وانمود کردن آن به عنوان اثر خود که این کار با عدم ارجاع مناسب به منابع مورد استفاده رخ می دهد. برخی از پژوهشگران این دو قسمت را بخش های کلیدی علم ربایی بیان کرده اند و در توضیح قسمت «برداشتن» بحث سرقت و دزدی را مطرح کرده اند (۱۳) که درست به نظر نمی رسد؛ چون آنچه باعث می شود علم ربایی سرقت یا دزدی خوانده شود، صرف برداشتن و بکار بردن اثر دیگری نیست بلکه مهم بخش دوم یعنی عدم اسناد و ارجاع به منبع و مؤلف اصلی اثر است. بکاربردن و استفاده از منابع دیگری بخش مهمی از هر تحقیق و پژوهش است که به نوبه خود بسیار مهم بوده و نشانگر تتبع و نگرش نویسنده به تحقیقات انجام شده است؛ ولی آنچه علم ربایی را از استفاده درست از منابع دیگر جدا می سازد، عدم ارجاع مناسب به منابع بکار رفته است. اگر استفاده از منابع دیگران توأم با ارجاع مناسب به صاحبان آنها باشد، نام آن صداقت و امانت در تحقیق است و اگر بدون ارجاع یا با ارجاع دهی نامناسب باشد، سرقت و علم ربایی.

۳. بررسی اجزای دیگر

برخی در تعریف علم ربایی آورده اند: «سرقت اثر شخص دیگر و سپس دروغ گفتن درباره آن »(۲۷). به نظر می رسد با توجه به تفاوت هایی که ماهیت علم ربایی با ماهیت سرقت دارد، استفاده از این اصطلاح در تعریف علم ربایی درست نیست. در بیان نادرستی استفاده از واژه «سرقت » گفته شده است که بدیهی است مراد از سرقت در مسأله علم ربایی، معنای سنتی آن که شخص (الف) مال شخص (ب) را بدون اجازه برای خود برمی دارد و درنتیجه، شخص (ب) دیگر آن را نخواهد داشت، نیست. سرقت در اینجا به معنای سرقت اموال معنوی و ذهنی است. علم ربا اثر معنوی شخص دیگر (اعم از متن، نمودار، تصویر و…) را به اسم خود می زند، ولی با این کار آن اثر از مالکیت صاحبش خارج نمی شود و هم چنان متعلق به نویسنده اصلی آن است. دلیل دیگر آن است که در علم ربایی ممکن است اثر مورد سرقت، آگاهانه و با اجازه صاحب آن در اختیار شخص علم رباینده قرار گرفته باشد که در این صورت نیز استفاده از آن بدون ارجاع، علم ربایی است؛ بر خلاف عمل سرقت که به برداشتن مخفیانه و بدون اطلاع از یک مکان محصور گفته می شود. بنابراین چون عمل «برداشتن» دلالت بر عمل «سرقت » نمی کند و ممکن است علم رباینده آن اثر را قرض گرفته یا خریده باشد، بهتر است در تعریف علم ربایی به جای واژه «سرقت » از مفهوم دیگری مانند «استفاده» و «بکار بردن» استفاده شود (۱۳).

ممکن است تصور شود که قصد عمد و داشتن علم و آگاهی به عمل سرقت علمی در ماهیت آن دخالت دارد. همانطور که در برخی از تعاریف آمده است: «علم ربایی، به طور خاص، اصطلاحی است که برای توصیف عملی بکار می رود که مشتمل بر برداشتن و بکاربردن آگاهانه اثر شخص دیگر و ادعای مستقیم یا غیرمستقیم مبنی بر اینکه آن اثر خود شماست »(۸). ولی به اعتقاد برخی دیگر، جهل و سهو مؤلف عذر نیست و حتی اگر شخص آگاه به علم ربایی که انجام می دهد نباشد، باز گناهکار است. البته آنها قصد عمد را در میزان مجازات علم رباینده دخیل می دانند و باید بین علم ربایی تصادفی یا بی گناهانه[۹] و عمدی در میزان مجازات تفکیک قائل شد(۲۸). به نظر می رسد قصد عمد و آگاهی در تحقق عمل علم ربایی شرط نیست، گرچه ممکن است در انتساب این فعل به فاعل و سارق خواندن او دخالت داشته باشد.

ممکن است تصور شود که عدم اجازه مؤلف در بکارگیری اثر او بدون ارجاع جزء ماهوی علم ربایی است و اگر نویسنده ای با آگاهی و رضایت صاحب اثر، اثر او را بدون ارجاع در نوشته خود بکار برد، مرتکب علم ربایی نشده است. ولی محققان بر این اتفاق دارند که اجازه یا عدم اجازه مؤلف دخالتی در تحقق علم ربایی ندارد. اگر دوست شما به شما اجازه دهد که پژوهش او را در اثر خود به نام خود استفاده کنید و شما این کار را انجام دهید، این عمل علم ربایی است. اجازه شخص به هیچ وجه توجیه کننده به نام خود زدن اثر دیگران نمی شود. این نوع علم ربایی را علم ربایی «توافقی»[۱۰] نامیده اند (۱۵).

بنابر آنچه بیان شد روشن است که ماهیت اصلی و بلکه تمام ماهیت علم ربایی چیزی غیر از «به خود نسبت دادن اثر دیگران» نیست و این به خود نسبت دادن اثر دیگران به خاطر عدم ارجاع مناسب رخ می دهد.

انواع علم ربایی

تقسیم بندی های متعددی از علم ربایی بر اساس موضوع ربوده شده یا شیوه و روش علم ربایی یا عمدی یا غیر عمدی بودن آن صورت گرفته است(۸ و۱۰). در اینجا تلاش می شود بر اساس روش های علم ربایی انواع جامعی از آن ذکر گردد. برخی به طور کلی، انواع علم ربایی را به دو بخش اصلی: ربایش بدون ارجاع و ربایش همراه ارجاع تقسیم کرده اند(۲۹) که نگارنده نیز بر همان شیوه عمل می کند.

الف) علم ربایی بدون ارجاع به منبع

۱. علم ربایی متن[۱۱]

یعنی «کپی تمام یا بخشی از یک متن از منبع دیگر بدون دادن ارجاع به مؤلف آن و بدون قرار دادن متن قرض گرفته شده داخل نشانه نقل قول»(۱۰). این نوع علم ربایی را برخی «علم ربایی کپی -درج»[۱۲] نامیده اند(۱۸). این شیوه رایج و کم زحمت علم ربایی است که متن دیگران را به طور کامل در نوشته خود، بدون دادن ارجاع به منبع آن، بکار می برند. در این نوع علم ربایی هم الفاظ و کلمات و هم محتوا یکجا و توأمان به سرقت می رود. روش علم ربایی در این نوع یکسان است، ولی میزان و مقدار آن متفاوت است.

۱-۱) علم ربایی کل یا بخشی از اثر

در این شکل از علم ربایی، تمام یا بخش عظیمی از یک اثر مانند کتاب، مقاله یا منبع اینترنتی برداشته شده و به طور کامل، به همان شکل یا با تغییرات جزئی در برخی واژه ها و عناوین به اسم خود ارائه می شود (۱۴). سفارش نگارش مقاله یا پایان نامه به دیگران و ارائه آن به نام خود، ارائه نوشته ای که توسط یک دوست نوشته شده است(۳۰)، خریدن یک نوشته یا تحقیق از اینترنت یا منابع دیگر (۲۵) از مصادیق این نوع علم ربایی است. برخی این نوع علم ربایی را از آن جهت که کس دیگر به جای نویسنده رباینده می نویسد، «شبح نگارنده» یا «نویسنده در سایه»[۱۳] نامیده اند (۲۹).

۲-۱) علم ربایی جملات و پاراگراف ها

در این نوع از علم ربایی بخش های کوچکی، در حد جملات، عبارات و پاراگراف هایی از منابع بریده یا رونوشت می شود و با نوشته خود نویسنده تلفیق می گردد بدون اینکه به منابع آنها ارجاع داده شود. به این نوع علم ربایی، از آن جهت که عبارات و متن دیگران عیناً رونوشت یا بریده و در نوشته خود درج می شود، علم ربایی «رونوشت»[۱۴] یا «برش – درج »[۱۵] گفته می شود (۱۴و۲۹). این نوع علم ربایی می تواند اشکال کمی