خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل طرح کلی دین از نظر علامه محمدتقی مصباح یزدی(رحمه الله)

تحولی در ارائه‌ها با فایل پاورپوینت کامل طرح کلی دین از نظر علامه محمدتقی مصباح یزدی(رحمه الله)!

اگر به دنبال یک روش ساده اما حرفه‌ای برای ارائه‌ی مطالب خود هستید، فایل پاورپوینت کامل طرح کلی دین از نظر علامه محمدتقی مصباح یزدی(رحمه الله) بهترین انتخاب شما خواهد بود. فایل پاورپوینت کامل طرح کلی دین از نظر علامه محمدتقی مصباح یزدی(رحمه الله) از پایه بر اساس اصول طراحی مدرن ساخته شده و تضمین می‌کند که اسلایدهای شما جذاب، منظم و آماده‌ی استفاده باشند.

فایل پاورپوینت کامل طرح کلی دین از نظر علامه محمدتقی مصباح یزدی(رحمه الله) شامل ۹۵ اسلاید است که با ترکیب بصری زیبا و چیدمانی حرفه‌ای، ارائه‌ی شما را به سطحی بالاتر می‌برد.

چرا باید از فایل پاورپوینت کامل طرح کلی دین از نظر علامه محمدتقی مصباح یزدی(رحمه الله) استفاده کنید؟

✔ طراحی حرفه‌ای: هر اسلاید فایل پاورپوینت کامل طرح کلی دین از نظر علامه محمدتقی مصباح یزدی(رحمه الله) با دقت بالا تنظیم شده تا بیشترین تأثیر را روی مخاطبان بگذارد.

✔ صرفه‌جویی در زمان: نیازی نیست ساعت‌ها وقت خود را برای طراحی پاورپوینت بگذارید، همه چیز آماده است.

✔ استفاده‌ی آسان: بدون نیاز به ویرایش‌های پیچیده، کافی است فایل را باز کنید و ارائه دهید.

✔ فایل پاورپوینت کامل طرح کلی دین از نظر علامه محمدتقی مصباح یزدی(رحمه الله) قابل استفاده در هر محیطی: چه در دانشگاه، چه در جلسات کاری، فایل پاورپوینت کامل طرح کلی دین از نظر علامه محمدتقی مصباح یزدی(رحمه الله) حرفه‌ای نیاز شما را کاملاً برآورده خواهد کرد.

متمایز باشید!

دیگر نگران بهم‌ریختگی یا طراحی‌های غیرحرفه‌ای نباشید. فایل پاورپوینت کامل طرح کلی دین از نظر علامه محمدتقی مصباح یزدی(رحمه الله) به شما این امکان را می‌دهد که بدون دغدغه روی محتوای خود تمرکز کنید و ارائه‌ای تأثیرگذار داشته باشید.

همین حالا دریافت کنید و تجربه‌ای متفاوت از ارائه‌های حرفه‌ای را داشته باشید!

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل طرح کلی دین از نظر علامه محمدتقی مصباح یزدی(رحمه الله) :

مقدمه

یکی از مباحثی که در دهه های اخیر مورد توجه محققان و دانشمندان اسلامی قرار گرفته، بحث طرح کلی دین می باشد و در دوره معاصر در این موضوع تحقیقات مفیدی ارائه شده است. یکی از دانشمندان دارای آثار در این زمینه محمدتقی مصباح یزدی است که به خاطر اهمیت علمی آراء ایشان و نیز اختلاف ظاهری و ابتدائی مطالب شان درصدد برآمدیم تا مباحث ایشان را به صورت مجموعه یک جا گردآوری کرده و بعد از مقایسه و بررسی آنها را سامان دهیم.

واژه شناسی و تعریف

چیستی دین: دین واژه ای است عربی که در لغت به معنای اطاعت و جزاء و… آمده، و اصطلاحاً به معنای اعتقاد به آفریننده ای برای جهان و انسان، و دستورات علمی متناسب با این عقاید می باشد. (مصباح یزدی، ۱۳۹۳ش: ۱۱)

چیستی طرح کلی: ایشان در تفسیر موضوعی آیات به سه روش اشاره کرده و گفته اند:

می توان همه معارف قرآن را در قالب نظامی هماهنگ و پیوسته به هم براساس محوری واحد ملاحظه کرد و در آن قالب به شرح، تفسیر و بیان دیدگاه های قرآن پرداخت؛ همان گونه که در مجموعه معارف حاضر چنین شده است؛ دیگر آن که موضوعات قرآن را در قالب سه محور عقاید، احکام و اخلاق دسته بندی کرد و زیر محورهای مختلف آنها را براساس آیات قرآن تبیین کرد و سوم آن که موضوعات مطرح شده در قرآن را بدون طرح کلی و گسسته از هم بررسی کرد، مانند جهاد در قرآن یا امر به معروف و نهی از منکر در قرآن و مانند آن. (مصباح یزدی، ۱۳۹۴ش: ج۲، ۱۴۰)

از این عبارت چند نکته استفاده می شود:

یکم: از نظر ایشان بهترین روش فهم آیات قرآن فهم آنها در قالب نظامی هماهنگ و به هم پیوسته و براساس محور واحد است.

دوم: این که قسم سوم را با قید «بدون طرح کلی» ذکر کردند، بدان معناست که طرح مورد قبول شان یعنی «نظامی هماهنگ و به هم پیوسته براساس محوری واحد» را یک طرح کلی می دانند.

سوم: بین اجزاء این نظام کلی باید هماهنگی و ارتباط و به هم پیوستگی باشد.

چهارم: محور ربط دهنده امر واحدی است که چگونگی ارتباطش با اجزاء همان طرح کلی معارف قرآن است.

البته ایشان در جای دیگری مجموع معارف قرآن را مساوی با محتوای دین دانسته و گفته است:

شاید ذهن با این تقسیم بندی بیشتر آشنا باشد که محتوای دین به سه قسم تقسیم می شود: ۱. عقاید؛ ۲. اخلاق؛ ۳. احکام. در تفسیر المیزان نیز در بسیاری موارد، این روش یادآوری شده است. پس یک نوع تقسیم بندی این است که تمام معارف قرآن را به سه قسم تقسیم کنیم. (مصباح، ۱۳۹۴ش: ۱۹)

بنابراین مراد ایشان از طرح کلی در معارف قرآن همان طرح کلی دین می باشد، این برداشت مطابق آیات و روایات می باشد، چنان که از جمع بین آیه شریفه:

(لا رَطبٍ وَ لا یابِسٍ إِلَّا فِی کتابٍ مُبِینٍ). (انعام: ۵۹)

و صحیحه ایوب بن حر از امام صادق علیه السلام که فرمودند:

کلُّ شَی ءٍ مَرْدُودٌ إِلَی الْکتَابِ وَ السُّنَّهِ وَ کلُّ حَدِیثٍ لَا یوَافِقُ کتابَ اللَّهِ فَهُوَ زُخْرُفٌ. (کلینی، ۱۴۰۷ق: ج ۱، ۶۹، ح۳)

و نیز موثقه ایوب بن راشد از امام صادق علیه السلام که در آن فرمودند:

مَا لَمْ یوَافِقْ مِنَ الْحَدِیثِ الْقُرْآنَ فَهُوَ زُخْرُفٌ. (کلینی، ۱۴۰۷ق: ج ۱، ۶۹، ح۴)

یکسانی مجموع معارف قرآن با معارف دین استفاده می شود، به این معنا که همه معارف دین (یا به اجمال و یا به تفصیل) در قرآن موجود است.

چنان که درباره این نظم و به هم پیوستگی و یکپارچگی بین اجزاء دین هم گفته اند:

دین اسلام تمام نظامش یک سیستم منسجم و همبسته و هماهنگ است که تمام عناصرش با هم مربوطند و هیچ گونه ناهماهنگی بین آنها وجود ندارد. (مصباح یزدی، ۱۳۷۵ش: ۱۲)

شناخت ما از اسلام شناختی پراکنده است و رابطه منطقی مفاهیم گوناگونی را که به اسلام نسبت می دهیم نمی دانیم. فی الجمله اطلاع داریم که یک سلسله مسائل اعتقادی به نام توحید، عدل، نبوت، امامت، معاد و یک سلسله احکام عملی، اجتماعی، حقوقی، جزایی، سیاسی و یک سلسله مسائل اخلاقی وجود دارد؛ گرچه همه آنها را نیز نمی دانیم. ما این مجموعه از مسائل را اسلام می دانیم ولی توجّه نداریم که بین این مسائل رابطه ای حقیقی وجود دارد و همه اینها یک سیستم منسجم را تشکیل می دهند که از نقطه ای شروع و به نقطه دیگری ختم می شوند. در میان آنها نیز حلقاتی وجود دارد که پیوستگی و ارتباط آنها را کامل می کند و نمی توان بعضی را از بعض دیگر تفکیک کرد و جداگانه مورد شناخت و بررسی قرار داد. کسی می تواند اسلام را به شکل صحیح بشناسد، که این مسائل را در چنین سیستم منظم و منسجمی تفحّص نماید؛ در غیر این صورت، اطلاعات متفرقه ای را به دست آورده که به هم مربوط نمی باشد و نتیجه آنها نیز اسلامی مُثله شده و دست و پا شکسته است؛ مانند، یک پیکر بدون سر یا سر بدون پیکر که سودی نخواهد داشت. باید تلاش کنیم تا رابطه میان این مسائل را بیابیم، به گونه ای که از آنها یک سیستم منسجم به وجود آید.

… باید اسلام را به صورت یک مجموعه بشناسیم و همه اجزای آن را در نظر بگیریم؛ سپس موقعیت هر جزء را در این مجموعه تشخیص دهیم، نه این که به دلیل وجود وضعیتی خاص به برخی از اجزای آن بیش از حد اهمیت دهیم و برخی دیگر را ناشناخته گذارده یا احیاناً انکار نماییم و یا با آنها معامله عدم انجام دهیم؛. .. پس باید تلاش کرد و همه ابعاد اسلام را شناخت و هر بعدی را به اندازه ای که خدا و پیامبر او برای آن ارج قائل شده اند، ما نیز ارج بگذاریم. (مصباح یزدی، ۱۳۹۲ش: ۲۶-۲۷)

بنابراین طرح کلی دین از نظر ایشان عبارت است از: نظامی یکپارچه و به هم پیوسته از معارف دین با محوریت اعتقاد به آفریننده ای واحد برای جهان و انسان.

تبیین طرح کلی دین

این بحث در کتاب های متعدد ایشان از زوایای مختلف مورد بحث واقع شده است، بنابراین برای استناد نظریه طرح کلی دین به ایشان لازم است موارد یاد شده ذکر شده و مورد بررسی قرار گیرد تا بتوانیم در انتها نتیجه نهایی را بیان کنیم.

کتاب یکم: خداشناسی

در این کتاب ایشان توحید را روح حاکم بر آموزه های دینی دانسته و گفته است:

توحید پایه ای ترین اصل اعتقادی اسلام است و دیگر معارف اعتقادی و ارزشی اسلام، از آن ریشه می گیرند. مرحوم علامه طباطبایی (ره) در این باره می فرمایند: آیات قرآن، در حالی که این معارف الهی و حقایق حقه را به تفصیل در بردارد، متکی به حقیقت واحدی است که اصل همه اینهاست و تمام اینها فروع آن اند. آن حقیقت اساسی که بنیان دین بر آن استوار است، همان یگانگی و توحید خداوند متعال است که وقتی تحلیل شود، تمام تفاصیل معانی قرآنی – اعم از معارف و قوانین – به آن بازمی گردد و تفصیل و فروع آن، وقتی ترکیب شود، به همان اصل بازمی گردد. (مصباح، ۱۳۹۴ ش: ۱۳۶)

کتاب دوم: توحید در نظام عقیدتی و نظام ارزشی اسلام

در این کتاب ایشان دو بیان دارند:

بیان یکم: ایشان یک بار توحید را روح و پیکر اسلام و ریشه همه حقائق و محور نظام اعتقادی دانسته و گفته است:

توحید وقتی گسترش پیدا کند می شود کل اسلام و اسلام وقتی فشرده شود توحید به دست می آید. به عبارت دیگر کل اسلام مثل یک پیکری است که از اعضا و جوارح گوناگون تشکیل شده و روحش توحید است. (مصباح یزدی، ۱۳۷۵ش: )

پس توحید هم چنان که ریشه همه حقایق و محور نظام اعتقادی و یا به تعبیر امروزی محور جهان بینی اسلام را تشکیل می دهد هم چنان محور نظام ارزشی و ایدئولوژی اسلام هم هست. (مصباح یزدی، ۱۳۷۵ ش: )

بیان دوم: ایشان در این بیان محتوای دین را به دو قسمت عقائد و ارزش ها تقسیم کرده و گفته است:

در اسلام یک سلسله عقاید مطرح است که مردم باید آنها را باور کنند و بپذیرند ایمان بیاورند و یک سلسله ارزش ها مطرح است که باید آنها را هنگام رفتار و عمل مراعات کنند، بخش اول را سیستم عقیدتی و بخش دوم را سیستم ارزشی اسلام می نامیم و با الهام گرفتن از آیه شریفه شجره طیبه می توانیم از قسمت نخست به اصول و از قسمت بعدی فروع تعبیر بنمائیم… بین آنها رابطه ای وجود دارد مانند رابطه بین اصل و فرع رابطه بین ریشه و شاخ و برگ… از سوی دیگر بین ریشه و شاخ و برگ تأثیر و تأثر متقابل وجود دارد هم ریشه در سبز شدن شاخ و برگ دادن درخت دارای نقش حیاتی است و هم شاخ و برگ در استحکام ریشه تاثیر به سزایی دارد. (مصباح یزدی، ۱۳۷۵ش: ۱۳)

بنابراین ایشان در این کتاب در یک بیان توحید را روح و پیکر اسلام و ریشه همه حقائق و محور نظام اعتقادی دانسته اند و در بیان دیگر محتوای دین را به دوگانه عقائد و ارزش ها تقسیم کرده اند، به گونه ای که با هم مرتبط و همبسته بوده و بین آنها رابطه اصل و فرع و ریشه و شاخ و برگ وجود دارد و بین این شاخ و برگ هم رابطه تأثیر و تأثر متقابل وجود دارد.

کتاب سوم: کاوش ها و چالش ها

در این کتاب ایمان را محور دعوت انبیاء دانسته و گفته اند:

آنچه که از منابع دینی و به خصوص قرآن کریم استفاده می شود این است که محور دعوت انبیا مسئله «ایمان» است… همه معارف دینی، حول این محور می چرخند. (مصباح یزدی، ۱۳۸۲ش: ج۲، ۱۵۶-۱۵۸)

و در ادامه تحت عنوان «روش صحیح تحقیق در این مسئله» راه صحیح کشف محور بودن ایمان در دعوت انبیاء را درون دینی دانسته و گفته اند:

مدعای فوق، چیزی نیست که از طریق علوم تجربی یا با دلایل ریاضی قابل اثبات باشد، درستی یا نادرستی آن با مراجعه به متن دین آشکار می گردد. از این روی، بررسی این مسئله با نگرش برون دینی، که برخی آن را مطرح کرده اند، روش صحیحی نیست. آنان می گویند: ما باید ببینیم چه نیازی به دین و انبیا داریم تا روشن شود که دین و انبیا چه وظیفه ای دارند و باید کدام نیاز انسان را رفع کنند و به چه چیز دعوت نمایند. به نظر ما این مطلب اساساً باطل است. (مصباح یزدی، ۱۳۸۲ش: ج۲، ۱۵۸-۱۵۹)

سپس در ادامه ذیل عنوان «متعلق ایمان در آیات قرآن» با استناد به آیات، ۵ متعلق برای قرآن ذکر کرده و گفته اند:

قرآن که می فرماید ایمان بیاورید، ایمان به هر چیزی نیست، ایمان به «الله» است، ایمان به «یوم الاخر» است، ایمان به «انبیای الهی» است، ایمان به «کتاب آسمانی» است، ایمان به فرشتگان است. (مصباح یزدی، ۱۳۸۲ش: ج۲، ۱۹۸)

بررسی

یکم: ۱. از نظر ایشان محور دعوت انبیاء(ع) ایمان است؛ ۲. لازم است کشف این محور مستند به دین باشد؛ ۳. با توجه به محور و مبداء بودن الله، ایمان به یوم الآخر و به انبیاء الهی و به کتاب آسمانی و به فرشتگان، همه به ایمان به الله برمی گردد.

دوم: آنچه در کلام ایشان درباره توحید و نیز ایمان بیان شد، با وجود فرق ظاهری، فرق محتوایی با هم نداشته و مهم ترین بخش ایمان ایمان به خدای واحد) همان اعتقاد به توحید است، چنان که خود ایشان هم به این حقیقت اشاره کرده و گفته اند:

ایمان به خدای یگانه بیاورید و به وحدانیت او شهادت دهید تا رستگار شوید. شهادت به توحید و ایمان به خدای یگانه دژ مستحکم خدای متعال است. آن توحیدی که منشأ سعادت ابدی و کمال حقیقی انسان است دائرمدار لفظ و زبان نیست بلکه حقیقتی است در دل و ایمانی است که در قلب حاصل می شود. (مصباح یزدی، ۱۳۷۵ش: ۹ و ۳۰)

کتاب چهارم: قرآن شناسی

ایشان برای ارائه معارف قرآن سه طرح کلی ارائه نمودند که عبارتند از:

۱. تقسیم محتوای دین و معارف قرآن به سه بخش عقائد، اخلاق، احکام؛

۲. چون قرآن کتاب هدایت برای انسان است، پس معارف قرآن را براساس ابعاد وجودی انسان تقسیم کنیم؛

۳. محور را «الله» بدانیم و تقسیمات را نه در عرض هم بلکه در طول یکدیگر انجام دهیم.

سپس از بین این سه طرح، طرح اول را طرح ناقصی دانستند، زیرا:

الف) شامل داستان ها و مجموعه های تاریخی قرآنی نیست؛

ب) عقائد و اخلاق و احکام رابط روشنی با یکدیگر ندارند و باید با تکلف رابطه ای بین آنها برقرار کرد.

در اشکال به طرح دوم هم بیان کردند که:

الف) اگرچه اشکال اساسی ندارد، اما اشکال فنی اش از اشکال طرح اول هم بیشتر است، چون محور قرار دادن انسان یک نوع گرایش اومانیستی است و قرآن با این گونه گرایش موافق نیست، تمام مفاهیم قرآن در هر بابی، از عقاید تا اخلاق، مواعظ، داستان ها، تشریعات، احکام فردی و اجتماعی و… همه یک محور دارد و آن «الله» تبارک و تعالی است. بنابراین آیات قرآن براساس «الله محوری» است. پس انسان را محور قرار دادن، نوعی انحراف است و باید در معارف قرآن «الله» را محور قرار داد؛

ب) ابعاد وجودی انسان مبهم بوده و معلوم نیست که انسان چند بعد دارد، از سویی، به حسب نظر بدوی، بین این ابعاد هم رابطه روشنی وجود ندارد؛

ج) گاهی یک حکم الهی یا فضیلت انسانی که ستایش شده، به بُعد خاصی از وجود انسان مربوط نیست، بلکه بسیاری از ابعاد وجود انسان با این حکم و قانون و اخلاق ارتباط دارند، به گونه ای که نمی توان گفت این بیان قرآنی دقیقاً به آن بُعد خاص وجود انسان مربوط است.

ایشان در نهایت طرح سوم را می پذیرند و می گویند:

اساس بر این است که معارف قرآنی را برحسب مراتب طولی در نظر بگیریم، این طرح به چند دلیل از نظر ما برتری دارد: نخست آن که: محور آن «الله» تبارک و تعالی است بر خلاف تقسیم های دیگر که در آنها یا باید محور را چیز دیگری مانند انسان قرار دهیم، یا اگر از توحید و عقائد نیز بحث می کنیم، باید در کنار آن اخلاق و احکام را به عنوان قسیم اعتقادات مطرح کنیم؛ دوم این که: ترتیب منطقی بین مسائل و تقسیمات حاصل می شود، زیرا هنگامی که این بحث های گوناگون سلسله وار به هم مربوط بود، به طور طبیعی بحث پیشین نوعی تقدم بر بحث بعد خواهد داشت که روشن و قابل فهم است، برخلاف تقسیم هایی که بحث ها را در عرض یکدیگر قرار می دهد که تقدم داشتن یکی بر دیگری نیازمند تبیین و گاهی تکلف است. بدین ترتیب نظام منسجمی از معارف به دست می آید که هم محور آنها اصالت حقیقی دارد و هم حلقه های آن دارای پیوند و ترتیب روشنی است، بر این اساس می توانیم نظام معارف قرآنی را به صورت زیر در نظر بگیریم: ۱. خداشناسی، ۲. جهان شناسی، ۳. انسان شناسی، ۴. راه شناسی، ۵. راهنماشناسی، ۶. قرآن شناسی، ۷. اخلاق یا انسان سازی قرآن، ۸. برنامه های عبادی قرآن، ۹. احکام فردی قرآن، ۱۰. احکام اجتماعی قرآن. (مصباح، ۱۳۹۴ ش: ۱۹ -۲۶)

بررسی

یکم: ایشان طرح دوم را به به دلیل این که شروع از انسان بوی اومانیستی دارد، رد کردند و گفتند باید از خداشناسی شروع کنیم، در حالی که:

الف) ایشان مباحث معرفت شناسی را به لحاظ منطقی مقدمه خداشناسی می دانند؛ (ر.ک: مصباح یزدی، ۱۳۸۲ش، ۸۲)

ب) از طرفی علم حضوری انسان به نفس خود بر هر معرفتی مقدم است و این علم حضوری هم در نهایت متفرع بر ذات و وجود انسان است، پس خواستگاه اولی مسئله شناخت نه از الله و نه از شناخت الله و نه از علم حضوری انسان به نفس خود، بلکه از خود انسان اس