خرید و دانلود نسخه کامل کتاب Art and Anarchy

توضیحاتی در مورد کتاب

در سال 1960، بی بی سی از ویند دعوت کرد تا سخنرانی سالانه ریث را ارائه کند. او در این سلسله شش گفتگوی رادیویی با عنوان هنر و هرج و مرج به بررسی چرایی و چگونگی تولید هنر بزرگ اغلب در شرایط آشفته پرداخت.

این سخنرانی‌ها بعداً در کتابی با عنوان هنر و آنارشی جمع‌آوری شد. او در این کتاب اشاره می‌کند که با گذشت زمان، مخاطبان عمومی ظرفیت خود را برای واکنش فوری و درونی به هنر از دست داده‌اند. او مشاهده می کند که تولید و قدردانی از هنر تا حدی به حاشیه رانده و اهلی شده است که دیگر نمی تواند مخاطبان خود را به طور قابل توجهی و پایدار به حرکت درآورد. تکانه باد در قطعه ظاهراً ترمیم کننده است. او به دنبال جلوگیری از تمایل مشاهده شده به بی تفاوتی و بازیابی برخی از کیفیت آنارشیک نهفته هنر است.

ویند بحث خود را با ارائه همبستگی مفهومی طولانی مدت بین هنر و نیروهای هرج و مرج یا بی نظمی آغاز می کند. تبار متفکران و هنرمندانی از جمله افلاطون، گوته، بودلر و بورکهارت. تأکید ویژه بر دیدگاه بی اعتماد افلاطون از تخیل به عنوان اساساً غیرقابل کنترل است. افلاطون صراحتاً به هنرمند واقعی جایگاهی در جمهوری ایده‌آل خود را رد کرد، نه به دلیل عدم احترام به استعداد هنرمند، بلکه به دلیل ترس از توانایی او برای برهم زدن تعادل اجتماعی. ویند همچنین به همزمانی مکرر تاریخی – در یونان در زمان افلاطون و در ایتالیا در دوران رنسانس – از اوج دستاوردهای هنری همراه با آشفتگی و فروپاشی سیاسی اشاره می‌کند. آثار هنری در دسترس عموم تا حدی مخاطب را نسبت به هنر در کل بیهوش کرده است. ویند سریعاً تصدیق می کند که جامعه توجه گسترده و فعالی به هنر و همچنین استعدادهای روزافزون اصلاح شده برای تفسیر چنین آثاری دارد. با این حال، این علاقه کاهش قابل توجهی از شور و اشتیاق است که در گذشته هنر با آن روبرو می شد: “ما بسیار به هنر علاقه مندیم، اما به آرامی ما را لمس می کند … هنر بسیار مورد استقبال قرار می گیرد زیرا نیش خود را از دست داده است.”r n
باد در جداسازی تغییر خاصی که هنر متحمل شده است مکرراً به هگل اشاره می‌کند: «وقتی هنر به منطقه ای امن منتقل می‌شود، ممکن است همچنان هنر بسیار خوب و همچنین هنر بسیار محبوب باقی بماند، اما تأثیر آن بر ما هستی محو خواهد شد.» بنابراین، به گفته ویند، هنر به حاشیه زندگی رفته است. بار دیگر، باد خاطرنشان می کند که این فاصله فواید خاصی برای رویکرد علمی به هنر به همراه دارد. «جدایی طراوت و وسعت و رهایی از تعصب را به ارمغان آورد، میل به کاوش در موارد ناآشنا، حتی منفور، و به خطر انداختن ماجراهای جدید حساس». در عین حال، هنر توانایی خود را برای طنین انداز در سطوحی عمیق تر از عقل و تحریک احساسات از دست داده است. درگیر شدن با یک اثر هنری در مقابل «مشارکت حیاتی» به یک عمل مشاهده صرف تبدیل شده است. هنر، برای باد، به بهای قدرت به دست آورده است.

از طریق تفکیک، ویند رویکردی میانی و یکپارچه را پیشنهاد می‌کند، که با اصرار بر ارزیابی شخصی از طرف دیگر، مدارا را تکمیل می‌کند. مخاطب اثر: «ما باید در دو سطح به یک اثر هنری واکنش نشان دهیم: باید آن را از نظر زیبایی‌شناختی با شرایط خودش قضاوت کنیم، اما همچنین باید تصمیم بگیریم که آیا این اصطلاحات را قابل قبول می‌دانیم یا خیر». به این ترتیب، ویند نشان می‌دهد که مزیت‌های فکری رویکرد معاصر به هنر ممکن است بدون قربانی کردن کیفیت «مستقیم [احساس]» که برای آن بسیار اساسی است، حفظ شود.