خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل جنگ فرهنگی در صدد اسارت فرهنگ

فایل پاورپوینت فایل پاورپوینت کامل جنگ فرهنگی در صدد اسارت فرهنگ؛ راهکاری شایسته برای ارائه‌های موفق

اگر به‌دنبال یک فایل ارائه‌ی آماده با کیفیت بالا و طراحی حرفه‌ای هستید، فایل فایل پاورپوینت کامل جنگ فرهنگی در صدد اسارت فرهنگ انتخابی مناسب برای شماست. این مجموعه شامل ۷۱ اسلاید استاندارد و دقیق است که با هدف ارتقاء کیفیت ارائه‌های شما تهیه شده‌اند.

دلایل انتخاب فایل فایل پاورپوینت کامل جنگ فرهنگی در صدد اسارت فرهنگ:

• طراحی ساختارمند و چشم‌نواز: هر اسلاید با دقت بالا و توجه به اصول طراحی گرافیکی تهیه شده است تا محتوای شما به‌خوبی دیده و درک شود.
• آمادگی کامل برای ارائه: نیازی به ویرایش مجدد نیست؛ فایل فایل پاورپوینت کامل جنگ فرهنگی در صدد اسارت فرهنگ آماده‌ی استفاده در کلاس، جلسه یا کنفرانس است.
• سازگاری کامل با پاورپوینت: نمایش صحیح اسلایدها در تمامی نسخه‌های PowerPoint بدون بهم‌ریختگی یا مشکل ظاهری تضمین شده است.

تولید شده با رویکرد حرفه‌ای:

تمامی بخش‌های فایل پاورپوینت کامل جنگ فرهنگی در صدد اسارت فرهنگ با هدف ایجاد یک تجربه کاربری روان و بی‌نقص طراحی شده‌اند. جزئیات با دقت بالا تنظیم شده‌اند تا ارائه‌ای حرفه‌ای و تأثیرگذار داشته باشید.

توجه:

تنها نسخه رسمی فایل فایل پاورپوینت کامل جنگ فرهنگی در صدد اسارت فرهنگ از کیفیت کامل برخوردار است. نسخه‌های غیرمجاز ممکن است شامل اشکالات طراحی باشند و توصیه نمی‌شود از آن‌ها استفاده شود.

با تهیه فایل فایل پاورپوینت کامل جنگ فرهنگی در صدد اسارت فرهنگ، سطح ارائه‌های خود را ارتقاء دهید و مخاطبان خود را تحت تأثیر قرار دهید

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل جنگ فرهنگی در صدد اسارت فرهنگ :

مقامی که برای ذکر شده است یک مقام عادی نیست. در زیارتنامه بانوی کرامت به آن حضرت آمده است: «فإِنَّ لَکِ عِنْدَ اللهِ شَأْنَاً مِنَ الشَّان»[۱] که این تنوین، تنوین تفخیم و تعظیم است؛ یعنی خیلی شأن عظیم داری. دو إذن ذات اقدس الهی به این بانو داد: یکی اینکه اذن شفاعت داد در همین زیارتنامه هست، دیگری إذن سخن گفتن داد؛ هیچ کسی حقّ شفاعت ندارد مگر اینکه مأذون باشد: مَنْ ذَا الَّذی یشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاَّ بِإِذْنِهِ[۲] و از آن طرف «مشفوع له» باید «مرتضی المذهب» باشد؛ این را باید شفیع بداند و شفیع هم باید مأذون باشد؛ بنابراین إذنی ذات اقدس الهی به این بانوی کرامت مانند سایر اهل بیت عطا کرده است که به این ها حقّ شفاعت می دهد. اگر کسی «مأذون الشفاعه» بود مشفَّع است «مشفَّع»؛ یعنی «مقبول الشفاعه». اینکه درباره اولیای الهی گفته می شود در قیامت به این ها می گویند: «قِف تَشفَع لِلنَّاس»[۳] آن جواب این امر است و مجزوم است؛ یعنی بایست، شفاعت کن، شفاعت تو مقبول است. «شفیعِ مشفّع»؛ یعنی شفیعی که «مقبول الشفاعه» است؛ سرّ «مقبول الشفاعه» بودنِ این ها اذن الهی است، خدای سبحان به هر کسی إذن نمی دهد، مگر اینکه آن شخص «مقبول الشفاعه» باشد. إذن دومی که ذات اقدس الهی به این ذوات قدسی و به بانوی کرامت داده است این است که آن روز سخن گفتن ممنوع است؛ هیچ کس حقّ حرف ندارد، نه اینکه تحریم شده باشد، چون آن جا جای تکلیف نیست، جای تشریع نیست هر چه هست سخن از تکوین است، هیچ کس زبانش گویا نیست توان سخن گفتن نیست: لا یتَکَلَّمُونَ إِلاَّ مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمنُ وَ قالَ صَواباً[۴] صحنه قیامت این طور نیست جهنم حساب دیگری دارد و بهشت حساب دیگری؛ ولی در ساهره قیامت کسی حقّ حرف ندارد؛ با اینکه: إِنَّ الْأَوَّلینَ وَ الْآخِرینَ لَمَجْمُوعُونَ إِلی میقاتِ یوْمٍ مَعْلُومٍ[۵] هیچ کس حقّ حرف ندارد، یک گروه خاصّی حق حرف دارند: لا یتَکَلَّمُونَ إِلاَّ مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمنُ و آن مأذون هم وَ قالَ صَواباً حتماً سخنِ حق می گوید. در آن روز به این ها إذن تکوینی داده می شود که حرف بزنند و از دیگران شفاعت کنند. اگر این مقام برای فاطمه معصومه (سلام الله علیها) است نشان می دهد این تنوین ها، تنوین تفخیم است: «فإِنَّ لَکِ عِنْدَ اللهِ شَأْنَاً مِنَ الشَّان»، آن شئون ویژه ای که ادراک آن آسان نیست به این ذات قدسی داده شد، همه این برکاتی که شما در حوزه های علمیه مخصوصاً قم می بینید به برکات اهل بیت است و به برکت این بانو، این حوزه بالنده است که امیدواریم همه ما در کنار این مأدبه و مائده الهی حداکثر بهره را ببریم!

مطلب دوم جریان ششم بهمن بود. مستحضرید این متّحدین و این کمونیست ها و توده ای ها و همه ضدّ انقلاب که وابسته به بیگانه بودند، گفتند تنها راه ارتباط با بیگانه، شمال است و آمل هم دروازه شمال است، ما اگر آمل را فتح کنیم ارتباط با شوروی آن روز آسان است؛ چون آن روز شوروی با کشورهای دیگر علیه ما کار می کردند، کاری به نفع نظام اسلامی از هیچ کس نبود. همین بمب ها، هواپیماها و آواکس‎ها را شوروی در اختیار اینها می گذاشت؛ بنابراین فکر می کردند که اگر دروازه شمال آزاد شود از راه جنگل، شمال آزاده شده است و ارتباط مستقیمی با شوروی پیدا می کنند و ایران می شود ایرانستان و مازندران تجزیه می شود.

البته این خوی فداکاری برای اسلام در سراسر ایران به لطف الهی به برکت اهل بیت بود. شما در غالب شهرها می بینید همین فداکاری بود؛ در یک روز می بینید، اصفهان چند صد شهید را بدرقه کردند هر جایی شما سخن بگویید می بینید مفاخر ما فراوان اند؛ حالا این اتفاق در آمل افتاده. این ها فکر می کردند که بتوانند شمال را آزاد کنند؛ ولی همین جوان ها در هر یک ربع یک جوان قربانی شد؛ یعنی در ظرف ده ساعت چهل جوان قربانی شد تا صبح شد و مردم از هر طرف رسیدند و این اتحادیه کمونیستی را متواری کردند و جنگل و آمل و دروازه شمال را از دست این ها آزاد کردند و فتح کردند. اینکه هر یک ربع یک جوان قربانی شود، اینکه در ظرف ده ساعت چهل جوان شربت شهادت بنوشند به استثنای آن زخمی ها، نشان آن است که ـ در همه جای ایران البته این طور هست ـ این کشور را ولی عصر به برکت قرآن و عترت حفظ می کند. مردم اگر دین خود را بخواهند حفظ کنند، هیچ عاملی توان آن را ندارد که ـ خدای ناکرده ـ آسیبی به این کشور برساند و اگر امام(رضوان الله علیه) حق شناسی کرد تنها برای این شهر نیست این خوی در سراسر ایران هست. غالب شما اگر جبهه رفته باشید یا وصیت نامه های این ها را خوانده باشید می بینید چیزی این کشور را جز علاقه به قرآن و عترت حفظ نکرد، آن روز می دانید مرثیه «آمدم آمدم کربلا کربلا» مهم ترین آهنگی بود که می توانست جوان ها را بسیج کند.

خدا مرحوم کاشف الغطاء را غریق رحمت کند! ایشان در کتاب شریف کشف الغطاء در بحث جهاد دارد که شایسته است در جهاد آن آهنگ ها و آن حماسه های تهییجی را بخوانند، شعر بخوانند تا اینکه این عزیزان رزمنده بهتر تهییج بشوند.[۶] کاشف الغطاء به تعبیر مرحوم صاحب جواهر که می فرماید: من فقهیی به حدّت ذهن صاحب کشف الغطاء ندیدم.[۷] خود صاحب جواهر هم یک فحل ممتازی است، ایشان در باره آقا باقر وحید بهبهانی و سایر فقهای نامدار شیعه تعبیری دارد؛ ولی من یادم نیست در هیچ جای جواهر از کسی به عظمت کشف الغطاء تعریف کرده باشد، می گوید در حدّت ذهن، فقیهی به عظمت او من ندیدم. همین کاشف الغطاء برای حفظ ایران گفت شعرها وآهنگ هایی تهییجی بخوانند، در آن روز این طور بود و مستحضرید که کربلا و نام مبارک حسین بن علی سهم تعیین کننده ای در آزادسازی ایران از شرّ بیگانه ها داشت و آن روزها این حرف ها خیلی مطرح بود.

یک بیان نورانی حضرت امیر در همان عهدنامه مالک دارد فرمود مردم! ما دینی داشتیم که بر ما حاکم بود، همان طوری که ما یک جهاد اصغر داریم، یک جهاد اوسط داریم، یک جهاد اکبر هم داریم؛ منتها آن جهاد اکبر چون در دسترس همه نیست، نیروی رزمی اش بسیار کم اند و خیلی شهرت هم ندارد، این جهاد اوسط را می گویند جهاد اکبر، وگرنه جهاد اکبر بین عقل و نفس نیست، جهاد اکبر در این نیست که انسان آدم خوب بشود، زاهد، عابد، اهل بهشت بشود، این جهاد اوسط است. جهاد اکبر آن است که بین عقل و قلب جنگ باشد، عقل می گوید من می خواهم بفهمم، قلب می گوید من می خواهم ببینم، هر دو خوب اند، هر دو اهل بهشت اند، هر دو ملکوتی اند؛ منتها یکی از ملکوت می خواهد پرواز کند، یکی می خواهد در ملکوت بماند. آن جهاد اکبر بین حکمت و عرفان است، بین عقل و قلب است، بین علم حصولی و علم شهودی است که در دسترس خیلی نیست. این جهاد اوسط برای این است که آدمِ خوب شود، عادل شود، باتقوا شود، پارسا شود، اهل بهشت شود این با «خَوْفاً مِنَ النَّارِ» «شَوْقاً إِلَی الْجَنَّه»[۸] این جهاد اوسط است؛ این سه قسم جهاد مصطلح است. اما یک جهاد فرهنگی که بین قطب دین و دشمنان دین مطرح است در بیانات نورانی حضرت امیر در نهج البلاغه هست حضرت وقتی استاندار مصر؛ یعنی مالک (رضوان الله علیه) را به مصر اعزام کرد فرمود: مالک! من وارث سقیفه بودم که سقیفه را به دستم سپردند که آن را اصلاح کنم به غدیر تبدیل کنم، آن ها غدیر را حذف کردند سقیفه را روی کار آوردند و در قطب فرهنگی، دین را به اسارت گرفتند: مالک! «فَإِنَّ هذا الدِّینَ قَدْ کَانَ أَسِیراً فِی أَیدِی الْأَشْرَارِ یعْمَلُ فِیهِ بِالْهَوی وَ تُطْلَبُ بِهِ الدُّنْیا» جنگ من تنها با قاسطین و ناکثین و مارقین و امثال آنها نیست که با شمشیر حلّ شود، در بصره من پیروز شوم، در صفین من پیروز شوم؛ جنگ من جنگ قطب فرهنگی است. این بیان رسمی حضرت است در عهدنامه مالک: «فَإِنَّ هذا الدِّینَ قَدْ کَانَ أَسِیراً فِی أَیدِی الْأَشْرَارِ یعْمَلُ فِیهِ بِالْهَوی وَ تُطْلَبُ بِهِ الدُّنْیا»؛ این ها غدیر را اسیر کردند دین را اسیر کردند، تنها دست من را با طناب نبستند که من با دست بسته سقیفه را امضا کردم، این ها کاری کردند که در جامعه دین اسیر شد، مردم حرف دین را فقط از آن ها می طلبند و از آن ها می خواهند، می خواهند بفهمند دین چیست؟ قرآن چه گفته؟ پیغمبر و عترت (علیه و علی آله آلاف التحیه والثناء) چه فرموده می بینند اوّلی چه گفته، دومی چه گفته، سومی چه گفته، «فَإِنَّ هذا الدِّینَ قَدْ کَانَ أَسِیراً فِی أَیدِی الْأَشْرَارِ یعْمَلُ فِیهِ بِالْهَوی وَ تُطْلَبُ بِهِ الدُّنْیا». بعد فرهنگ اگر به اسارت برود کار فرهنگ بانان و متولّیان فرهنگ؛ مثل حوزویان و دانشگاهیان و فرهیختگان و نخبگان کار دشواری است و همیشه این خطر بود و همیشه این خطر هست: «فَإِنَّ هذا الدِّینَ قَدْ کَانَ أَسِیراً فِی أَیدِی الْأَشْرَارِ یعْمَلُ فِیهِ بِالْهَوی وَ تُطْلَبُ بِهِ الدُّنْیا». این بیان رسمی حضرت است در آن عهدنامه مالک؛ بعد به مردم هم یک سفارش کرد، به مالک هم یک سفارش کرد، گفت مالک! تو وظیفه ات این است، آن مسئله جهاد اصغر و اوسط و اکبر یک راه عادی دارد؛ اما غارت شدن فرهنگ را تو باید درمان کنی. این تمدّن را این ها به غارت بردند تو باید دربیاوری، من آمدم غدیر را زنده کنم، من آمدم دینی که به اسارت رفته است را زنده کنم. این بیان نورانی حضرت را شما در همین عهدنامه مالک می بینید که حضرت این تعبیر را فرمود؛ بعد از اینکه فرمود قضات تو این باشد، کارمندان تو این باشد، آن ها را از نظر حقوق تأمین بکن که مبادا ـ خدای ناکرده ـ در اثر کمی حقوق دست آنها به خیانت دراز بشود بعد فرمود: «الرِّجَالِ لَهُ عِنْدَکَ فَانْظُرْ فِی ذلِکَ نَظَراً بَلِیغاً»؛ آن وقت استدلال کرد فرمود: «فَإِنَّ هذا الدِّینَ قَدْ کَانَ أَسِیراً فِی أَیدِی الْأَشْرَارِ یعْمَلُ فِیهِ بِالْهَوی وَ تُطْلَبُ بِهِ الدُّنْیا»[۹] آن ها نخواستند دین را ذبح کنند، دین را اسیر کنند، ما «امّاره بالسوء» شنیده ایم: «کَمْ مِنْ عَقْلٍ أَسِیرٍ تَحْتَ هَوَی أَمِیرٍ»،[۱۰] شنیده ایم؛ آن یکی در قرآن است،[۱۱]این یکی در بیانات نورانی حضرت امیر است؛ اما این را هم باید بشنویم که این ها غدیر را از بین نبردند، غدیر را به اسارت گرفتند؛ یعنی امامت را، خلافت را نفی نکردند نگفتند جامعه خلیفه نمی خواهد، نمی گفتند جامعه امام نمی خواهد، گفتند خلیفه و امام ما هستیم. یک وقت است که کسی را از بین می برند، می کُشند، یک وقت به اسارت می گیرند و اسیر ناچار است که به دستور امیر حرف بزند؛ آن گاه همان طوری که در بیرون یک نفس امّاره ای هست که «امّاره بالسوء» است در بیرون هم خلیفه ای هست که «امّاره بالسوء» است. فرمود: «فَإِنَّ هذا الدِّینَ قَدْ کَانَ أَسِیراً فِی أَیدِی الْأَشْرَارِ یعْمَلُ فِیهِ بِالْهَوی وَ تُطْلَبُ بِهِ الدُّنْیا». این وظیفه همه را سنگین می کند، وظیفه همه را به یک جهاد قطب فرهنگی دعوت می کند. ما اگر طرزی زندگی کنیم گفتار ما، رفتار ما طوری باشد که دین در جامعه نهادینه شود دیگر هیچ بیگانه ای به تع