خرید و دانلود فایل پاورپوینت کامل انسان کامل در زیارت جامعه کبیره

بخشی از متن فایل پاورپوینت کامل انسان کامل در زیارت جامعه کبیره :

وجود مبارک امام هادی (سلام الله علیه) زیارت «جامعه کبیر» که از آن حضرت است این به منزله تفسیر ولایت است. که اهل بیت (علیهم السلام) همسان قرآن کریم اند، چیزی در عالَم نیست که انسان آن چیز را با ائمه (علیهم السلام) همسان و همتا بداند فقط قرآن کریم است که همسان و همتای اهل بیت عصمت و طهارت است.

قرآن، تفسیری دارد که مفسّران فراوانی به این توفیق موفق شدند به این نعمت موفق شدند؛ اما ولایت، تفسیر می خواهد، آن روایت ها و جمله های کوتاه که امامت و ولایت را شرح می دهد آنها لازم بود ولی کافی نبود؛ وجود مبارک امام دهم امام هادی (سلام الله علیه) امامت و ولایت را تفسیر کرده است. این زیارت نورانی «جامعه کبیر» به منزله تفسیر امامت است و ولایت که امامت یعنی چه؟ مقام ولایت یعنی چه؟ امام در جهان هستی چه کارهای هست؟ این جزء رکن جهان هستی است. این بیانات را که امام هادی (سلام الله علیه) در زیارت «جامعه کبیر» بیان فرمودند به منزله تفسیر امامت است؛ یعنی همان طوری که قرآن، احتیاج به تفسیر دارد امامت هم احتیاج به تفسیر دارد که هر کدام از ائمه (علیهم السلام) یک یا چند آیه قرآن را تفسیر کردند، ولی وجود مبارک امام هادی کلّ قرآن را تفسیر کرد؛ چون عترت و قرآن همتای هم هستند، این مطلب اوّل. مطلب دوم آن است که ما اگر خواستیم انسان را بشناسیم به وسیله خود انسان کامل باید بشناسیم؛ زیرا انسان کامل یعنی اهل بیت (علیهم السلام) که همتای قرآن کریم اند اینها خلیفه خدای سبحان اند و این خلیفه می تواند از مستخلف عنه خود باخبر بشود و انسان را معرفی کند. اگر فرشته ها شاگرد خلیفه خدا هستند یعنی شاگرد آدم اند منظور، شاگردِ انسان کامل اند. امروز آن کسی که خلیفه خداست که انسان کامل است و معلّم فرشته هاست وجود مبارک ولی عصر (ارواحنا فداه) است، اصولاً امام هادی (سلام الله علیه) در وصف انسان ـ چه انسان خوب چه انسان بد ـ مطلبی را دارد که این شرح مطلبی است که وجود مبارک امیرالمؤمنین فرمودند. امیرالمؤمنین در نهج البلاغه یک اصل کلّی را بیان کرد امام هادی (سلام الله علیه) آن اصل را شرح کرد. در نهج البلاغه امیرالمؤمنین (سلام الله علیه) فرمود هر فاعلی بهتر از فعل خودش است، اگر این فعل، فعل خوبی باشد و بدتر از فعلِ خودش است اگر آن فعل، فعل بدی باشد این یک اصل عقلی است، چرا؟ چون فعل آدم، گفتار آدم، رفتار آدم، نوشتار آدم، اثر آدم است و انسان، مؤثرِ در این اثر است؛ این روشن است که هر فاعلی قوی تر از فعل خودش است، هر صاحب کاری از آن کار بالاتر است؛ زیرا آن کار، اثر اوست، هر مبدأیی از آن اثری که از مبدأ صادر می شود قوی تر است. این اصل کلّی را حضرت در نهج البلاغه بیان کرد «خَیرٌ مِنَ الْخَیرِ فَاعِلُهُ»[۱]بعد این را وجود مبارک امام هادی در کلمات نورانی اش شرح کرد چه در بخش خوب چه در بخش بد. فرمود: «خَیرٌ مِنَ الْخَیرِ فَاعِلُهُ، وَ أَجْمَلُ مِنَ الْجَمِیلِ قَائِلُهُ، وَ أَرْجَحُ مِنَ الْعِلْمِ حَامِلُه»؛[۲] فرمود اگر فلان فضیلت مثلاً خدمت کردن به جامعه، عدالت، احسان، اینها یک اوصاف خوبی است، عادل بالاتر از عدالت است، چرا؟ چون عدالت، وصف اوست، کار اوست، اثر اوست هر کاری از صاحب کار نشأت می گیرد از آن جان نشأت می گیرد. عدالت هر اندازه که خوب است عادل بالاتر است اوست، صدق و راستگویی هر اندازه زیباست راستگو بهتر از اوست؛ زیرا راستگویی اثر راستگوست، عدالت اثر انسان عادل است؛ «خَیرٌ مِنَ الْخَیرِ فَاعِلُهُ، وَ أَجْمَلُ مِنَ الْجَمِیلِ قَائِلُهُ» اگر ما یک کتاب خوبی دیدیم، یک شعر خوبی دیدیم، یک نثر خوبی دیدیم که این نثر و نظم عالمانه بود، آن نوشتار محقّقانه بود آن نویسنده، آن سراینده، آن گوینده، بالاتر و بهتر از این است، زیرا اینها اثر اوست «أَجْمَلُ مِنَ الْجَمِیلِ قَائِلُهُ». اگر یک شعر خوبی را از ادیبی شنیدیم این شعر، جمیل بود آن ادیبی که سراینده این شعر است از این باجمال تر است: «أَجْمَلُ مِنَ الْجَمِیلِ قَائِلُهُ». نوبت به سوم که می رسد حضرت فرمود: «أَرْجَحُ مِنَ الْعِلْمِ حَامِلُه» علم یک فضیلت است، شما بالاتر از علم چه چیزی می خواهید از نظر حکمت نظری؟ فرمود بالاتر از علم، عالِم است؛ زیرا این علم، وصف اوست متّکی به گوهر ذات اوست او در اثر کوشش، این وصف را پیدا کرده است، اگر این وصف محصول کار آن گوهر است؛ پس گوهر ذات عالم بالاتر از علم است؛ «أَرْجَحُ مِنَ الْعِلْمِ حَامِلُه».

این بیانات نورانی در بخش های متوسط است چون برهان، برهان کلّی است، حالا برسیم به مقام ولایت، ولایت بالاتر است یا علی بن ابیطالب؟ علی بن ابیطالب، نبوّت بالاتر است یا پیغمبر؟ پیغمبر، چون این نبوّت، وصف اوست، سِمت اوست، کمال اوست، به گوهر ذات او تکیه می کند، این وصف که در خارج بدون گوهر ذات وجود ندارد، ولایت که بدون ولی الله وجود ندارد. هر اندازه که ما امامت را بشناسیم، ولایت را بشناسیم علی بن ابیطالب بالاتر از آن است؛ زیرا این اصل کلّی را خود حضرت فرمودند، وجود مبارک امام هادی (سلام الله علیه) این را شرح دادند که بالاتر از هر وصف، موصوف آن وصف است، بالاتر از هر قول، قائل آن قول است، بالاتر از هر کتاب، نویسنده آن کتاب است. اگر این چنین است؛ پس «خیرٌ من الولایه الولی، خیرٌ من النبوّه النبی، خیرٌ من الرساله الرسول». این است که وجود مبارک پیغمبر (ص) فرمود علی را و مرا غیر از خدای سبحان کسی نشناخت؛[۳] چون کسی به حقیقت گوهر ذات اینها وقتی می تواند پی ببرد که به حقیقت ولایت و نبوّت و رسالت پی ببرد، آن حقایق چون برای ما به طور اجمال شناخته شده است نه به طور تفصیل؛ پس گوهر ذات اینها را هم ما نمی توانیم بشناسیم از این جهت فرشته ها شاگردان اینها هستند که خدای سبحان به آدم (سلام الله علیه) فرمود: یا آدَمُ أَنْبِئْهُمْ بِأَسْمائِهِمْ[۴] اگر فرشتگان شاگردان بلاواسطه خدا می بودند خدا تعلیم می داد اما مع الواسطه اند.

بنابراین ما در ایامی هستیم که دست ما به خود آن ذات نمی رسد به آثار و گفتار و کلمات و سیره آنها می رسد به همان اندازه که از این آثار و مآثر اینها استفاده کنیم تشیع ما محفوظ است؛ لذا در قرآن کریم ذات اقدس الهی به رسولش (ص) فرمود اگر جریان ولایت حضرت امیر را بازگو نکرده باشی اصل رسالتت زیر سؤال است وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ[۵] این به تعبیر اهل منطق، یک مقدم و تالی دارد؛ معنای این آیه این نیست که اگر ولایت علی بن ابیطالب را در غدیر مثلاً بیان نکرده باشی این پیام را نرساندی! اینکه مقدّم و تالی می شود، دیگر نمی شود گفت اگر این مطلب را نگفته باشی این مطلب را نگفتی. مقدم و تالی حتماً باید با هم فرق داشته باشند؛ یعنی اگر این ولایت را نگفته باشی، اصل رسالتت زیر سؤال است، نه رسالتت در خصوص این زمینه وَ إِنْ لَمْ تَفْ